Αντί ιστορίας

> •Ο γάμος είναι απαρχή παρακμής για τον άνδρα και Αφετηρία ζωής για τη γυναίκα. /Πλάτων

> •Ο παντρεμένος ζει σαν σκύλος και πεθαίνει σαν άνθρωπος. Ο ανύπανδρος ζει σαν άνθρωπος και πεθαίνει σαν σκύλος. > /Κωνσταντίνος Καβάφης
> • Να είσαι πάντα καλός με τα παιδιά σου, γιατί αυτά θα επιλέξουν τον οίκο ευγηρίας σου. > /Φίλις Ντίλερ
> • Οι γυναίκες μπορούν να συγχωρήσουν έναν άντρα που εκμεταλλεύτηκε μια ευκαιρία,
ποτέ όμως κάποιον που την έχασε. > /Charles Maurice de Talleyrand
> • Μόνο ένας στους χίλιους άντρες γίνεται αρχηγός.Οι υπόλοιποι 999 ακολουθούν γυναίκες. /Groucho Marx
> • Ο Άνθρωπος είναι ένα βιβλίο 500 σελίδων. Διαβάζετε και τις 500, γιατί αν διαβάσετε τις 499 και αφήσετε 1, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα απογοητευτείτε! / Άγνωστος.
> •Καλύτερα να αθωώσεις 1000 ένοχους, παρά να καταδικάσεις έναν αθώο!/ Άγνωστος.
> • Άπιστος δεν είναι ο άνδρας που ερωτοτροπεί αλλά αυτός που δεν ξαναεπιστρέφει στη γυναίκα του. /Διόνυσος
> • Υπάρχουν διάφορα μηχανήματα που διεγείρουν σεξουαλικά τις γυναίκες. Το καλύτερο είναι μια Mercedes-Benz 500SL. /Λιν > Λαβνέρ
> • Πως να είναι μια γυναίκα ευτυχισμένη, όταν ο άντρας επιμένει να τηςφέρεται σαν να ήταν ένας απόλυτα φυσιολογικός άνθρωπος; > /Όσκαρ Ουάιλντ
> • Ο άντρας κλέβει το πρώτο φιλί, ικετεύει για το δεύτερο, απαιτεί το τρίτο, παίρνει το
τέταρτο, δέχεται το πέμπτο και ανέχεται όλα τα υπόλοιπα. /Έλεν Ρόουλαντ
> •Ο άνδρας δημιουργεί την ζωή του, η γυναίκα δικαιολογεί την δική της./Αίσωπος
> • Αν αποφασίσεις να κόψεις το κάπνισμα, το ποτό και τον έρωτα, δεν ζεις περισσότερο καιρό. Απλώς σου φαίνεται ότι δεν περνάει ο καιρός. /Κλέμεντ Φρόιντ
> •Κάποτε έκοψα το ποτό και τις γυναίκες. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου. /George Best
> •Ατύχησα και με τις δύο μου συζύγους. Η πρώτη με άφησε και η δεύτερη όχι. /Πάτρικ Μάρεϊ
> •Πιο πολύ πρέπει να τιμούμε όσους ανατρέφουν και διαπαιδαγωγούν καλά παιδιά,
>παρά αυτούς που τα γεννούν. > /Πλάτων
> • Στο σπίτι μου είμαι το αφεντικό, η γυναίκα μου είναι απλά αυτή που παίρνει τις αποφάσεις.. > /Γούντι Άλεν
> •Όταν κάθεσαι με ένα ωραίο κορίτσι για δυο ώρες, σου φαίνεται σαν δυο λεπτά.. Αν καθίσεις σε μια αναμμένη σόμπα για δυο λεπτά, σου φαίνεται σαν δυο ώρες. Αυτό
είναι η σχετικότητα. /Άλμπερτ Αϊνστάιν
> •Ο άνθρωπος παντρεύεται από έλλειψη γνώσης, χωρίζει από έλλειψη υπομονής και ξαναπαντρεύεται από έλλειψη μνήμης. /Ανώνυμος
> •Ξόδεψα το 90% των χρημάτων μου στο ποτό και στις γυναίκες. Τα υπόλοιπα τα σπατάλησα. /George Best
> •Θάλασσα και πυρ, και γυνή τρίτον κακόν.. /Μένανδρος

Μπορεί και να έχει συμβεί.

IOS
Σκοτάδι παντού. Το περιβάλλον οικείο. Ψηλαφώντας αργά πάνω στον τοίχο βρήκε την υποδοχή. Έχωσε την κάρτα μέσα στη σχισμή αλλά το φωτάκι δεν άναψε. Αν προσπαθούσε ξανά θα χτυπούσε συναγερμός. Λόγοι ασφαλείας –έτσι ήταν σχεδιασμένο το σύστημα. Σύστημα αποτελεσματικό και υπάκουο. Απόψε όμως αρνήθηκε να υπακούσει στις εντολές της. Γιατί; Δεν ήταν η πρώτη φορά που γύριζε βράδυ πίσω στο εργαστήριο μόνο και μόνο γιατί κάτι ξέχασε. Αυτή τη φορά όμως έπρεπε οπωσδήποτε να μπει μέσα - δεν ξέχασε απλώς κάτι. Μήπως ήταν ήδη αργά; Μήπως μόλις τώρα κάποιος διάβασε τη σκέψη της; Μήπως οι ανιχνευτές σκέψεις ήταν μια φήμη με σάρκα και οστά; Η τεχνολογία πλέον δεν γνώριζε όρια- ούτε και η ντροπή.
Tώρα πια ένα ήταν σίγουρο. Δεν έπρεπε να δεχτεί τη δουλειά αυτή, που έντεκα μήνες πριν της προσφέρθηκε σαν μάννα εξ ουρανού. Όταν η σύμβασή της ως ειδικής ερευνήτριας στο τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου, δεν ανανεώθηκε λόγω ελλείψεως κονδυλίων, ένιωσε ξεκρέμαστη. Ο τρελομεξικάνος της χωρίς δουλειά, οι δόσεις των δανείων για το σπίτι και το αυτοκίνητο ζητούσαν πληρωμή, το στομάχι τους ζητούσε τροφή…. Τι στο διάολο, κάτι έπρεπε να βρεθεί. Και βρέθηκε ή μάλλον εκείνοι τη βρήκαν. Άνθρωποι κάποιας «ειδικής» υπηρεσίας την πλησίασαν και την προσέλαβαν. Έτσι απλά χωρίς περιττά λόγια και εκατέρωθεν εξηγήσεις. Η ειδίκευσή της στην μοριακή δομή του DNA των ιών, ήταν αρκετή γι’ αυτούς. Για ’κείνη αρκούσε ο μισθός που της υποσχέθηκαν και οι παροχές- δωρεάν διαμονή και διατροφή στο «χωριό της τεχνολογίας». Ο μεξικανός σύζυγός της αποτελούσε πρόβλημα – δεν θα μπορούσαν να μένουν μαζί μα αργότερα θα έβρισκε μια λύση και γι’ αυτό.
Λύση σ΄ αυτό τελικά δεν κατάφερε να βρει μα δεν το μετάνιωσε. Ο Μανουέλ βρισκόταν τώρα κάπου στο Παρίσι και τα πρωϊνά παρέδιδε μαθήματα ιστορίας των χωρών της Λατινικής Αμερικής στο Πανεπιστήμιο. Αν όλα απόψε πήγαιναν καλά, αύριο θα μπορούσε και αυτή να εκτιμήσει από κοντά τα διδακτικά του προσόντα. Για να συμβεί όμως αυτό, έπρεπε πρώτα να μπει στο εργαστήριο και να συλλέξει πληροφορίες για τον καινούργιο ιό της γρίπης, που μπόρεσαν μετά από χρόνια ερευνών να δημιουργήσουν στο εργαστήριο ή για την ακρίβεια να μεταλλάξουν έναν ζωικό ιό- αυτό της γρίπης των χοίρων - σε έναν καινούργιο που θα μπορούσε να μεταδοθεί από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ανακάλυψη σημαντική που θα οδηγούσε στην δημιουργία νέων σωτήριων φαρμάκων και εμβολίων. Έτσι δηλαδή πίστευε εκείνη. Μέχρι χθές. Όταν όμως το πρωί ξεκινώντας την δουλειά, άνοιξε τον υπολογιστή και διάβασε τα μέιλ της, οι προηγούμενες απόψεις της ανατράπηκαν ολοσχερώς. Ένα μέιλ που είχε- προφανώς κατά λάθος- σταλεί σ’ αυτή έμελλε να αλλάξει τα σχέδιά της για την επόμενη μέρα. Πιθανόν και για πάντα.
Το μυαλό της ήταν, ακόμα και τώρα που έστεκε ανήμπορη βραδιάτικα έξω από το εργαστήριο, μπλοκαρισμένο από τις πληροφορίες: …μετάλλαξη του ιού της γρίπης ….εφικτή η μετάδοση σε άνθρωπο…..Μεξικό ………γρίπη των χοίρων ….. στόχος η πρόκληση επιδημίας …. παραγωγή αντιγριπικών φαρμάκων….. νέα εμβόλια….. πληροφορίες εκτέλεσης του σχεδίου θα δοθούν σε μεταγενέστερο μέιλ. Το όλο σχέδιο φάνταζε απίστευτο, σατανικό και υποχθόνιο, ήταν όμως πέρα για πέρα εφικτό. Ένας μεταλλαγμένος ιός που δημιουργήθηκε σε ένα εργαστήριο μπορούσε από στοιχείο προόδου της έρευνας στην καταπολέμηση των ασθενειών να γίνει φονικό εργαλείο εκβίασης στα χέρια μιας εγκληματικής οργάνωσης ή/και φονικό όπλο εξόντωσης των εχθρών στα χέρια μιας κυβέρνησης. Ακόμα και μια φαρμακευτική εταιρία θα μπορούσε να βάλει σε εφαρμογή ένα τέτοιο σχέδιο για να αυξήσει δραματικά τα κέρδη της. Τα σενάρια πολλά- εξίσου πιθανά και απίθανα. Ήξερε από την πρώτη στιγμή πως έπρεπε να δημοσιοποιήσει το μέιλ αυτό, διαφορετικά κινδύνευε η ζωή της. Σε ποιόν όμως να απευθυνθεί; Αν διάλεγε τον λάθος άνθρωπο, τα πράγματα γίνονταν περισσότερο επικίνδυνα. Έπρεπε να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες πριν δημοσιοποιήσει την όλη ιστορία.
Μόλις εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησε πως είχε φερθεί μάλλον απερίσκεπτα. Ακόμα και αν τελικά κατάφερνε με κάποιο τρόπο να μπει στο εργαστήριο, οι επικίνδυνες πληροφορίες και όλες οι χρήσιμες λεπτομέρειες θα ήταν καλά κρυμμένες σε ηλεκτρονικά αρχεία που θα προστατεύονταν από κωδικούς ασφαλείας. Από μακριά άκουσε βήματα στο διάδρομο. Δεν είχε χρόνο να κρυφτεί. Ανατρίχιασε από φόβο μα ταυτόχρονα αναθάρρησε κιόλας. Το τέλος ή η σωτηρία της; Σε λίγο θα μάθαινε.

YES MADAM
Είχε ένα μήνα να επικοινωνήσει μαζί της. Δεν είχε συμβεί κάτι μεταξύ τους. Εξαφανίστηκε έτσι, χωρίς λόγο, και αυτό την είχε εξαγριώσει. Το κινητό του μονίμως κλειστό και παρατημένο σπίτι του. Plaza Garibaldi 12, Mexico City. Το σύστημα εντοπισμού δε λάθευε ποτέ. Αν ήθελε, μπορούσε, εκτός από το κινητό του, να χρησιμοποιήσει και άλλο μέσο εντοπισμού μα κάτι τέτοιο στην περίπτωσή τους θα κινούσε υποψίες. Εκείνη, υπουργός των εξωτερικών. Εκείνος, ο μεξικανός ομόλογός της. Για τους άλλους. Για τους ίδιους, ήταν η Μαίρη-Ανν και ήταν ο Χόρχε.
Ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές, λένε. Και αυτό εν μέρει είναι αλήθεια. Εκείνες, στις θηλές της, είχαν πια επουλωθεί, οι υπόλοιπες, στην ψυχή της, πονούσαν ακόμα. Αυτός δεν έφταιγε σε καμιά περίπτωση. Εκείνη ζητούσε ή μάλλον απαιτούσε απ’ αυτόν να δαγκώνει τις ρώγες της, κάθε φορά που έκαναν έρωτα. «Yeς madam», της ψιθύριζε εκείνος στ΄ αυτί και εκτελούσε τη διαταγή της με υπερβάλλοντα ζήλο, χώνοντας με δύναμη τα δόντια του στην τρυφερή της σάρκα. Για τα τραύματα της ψυχής της, κατηγορούσε λιγότερο το χαμόγελο των καστανών ματιών του που έπαιρναν μια μάλλον σκουρωπή πράσινη απόχρωση κάθε φορά που φορούσε το κυπαρισσί πόλο μπλουζάκι του, και περισσότερο τον εαυτό της. Τον εγωισμό, τις ρυτίδες και τις ορμόνες της, σε σειρά απαρίθμησης τυχαία και όχι κατά σπουδαιότητα.
Ένα είναι το σημαντικό, το σπουδαίο και το αναπόφευκτο. Ο χρόνος που περνά. Και δυστυχώς περνά γρήγορα. Έπρεπε λοιπόν να βιαστεί. Έπρεπε να φροντίσει τον εαυτό της. Είχε σκεφτεί πολλούς τρόπους να το κάνει μα ο τύπος από την φαρμακευτική της πρότεινε τον καλύτερο ή μάλλον τον πιο αποδοτικό. Σχέδιο παράτολμο και επικίνδυνο είναι η αλήθεια. Επικίνδυνο όχι μόνο για τους άλλους, τους ξένους, αλλά και για τους ίδιους, τους δικούς τους πολίτες. Οι απώλειες από «φίλια πυρά» θα μπορούσαν να είναι σημαντικές. Το όφελος όμως τεράστιο.
Δεν πρόλαβε να αναλογιστεί πόσο, γιατί χτύπησε το κινητό της. Μια μικρή αλλαγή στα σχέδια. Μια ερευνήτρια για άγνωστο λόγο ζήτησε μέσα στη νύχτα πρόσβαση στο εργαστήριο. Τυχαία γιατί κάτι ξέχασε, ή είχε καταλάβει κάτι και ήθελε να τους χαλάσει τα σχέδια; Η απάντηση, άνευ σημασίας. Σε λίγη ώρα κάποιος θα φρόντιζε και γι’ αυτή. Όλα πήραν το δρόμο τους. Η εντολή δόθηκε. Το σχέδιο είχε από το πρωί μπει σε εφαρμογή. Υπέρ πάντων η πατρίς. Οι υπόλοιποι ασήμαντοι και μικροί. Όχι, απόψε δεν έκανε καλό μόνο στον εαυτό της και στα οικονομικά μεγέθη της φαρμακευτικής. Η όλη ιστορία θα μπορούσε να είναι και μία μικρή πρόβα. Πρόβα εξόντωσης εχθρών, ισχυρών και μη. Τα αστεράκια στη σημαία, δεν χρειαζόταν να γίνουν περισσότερα, τόσα στόματα είχαν να θρέψουν – δεν ήταν η εποχή κατάλληλη να προσθέσουν κι άλλα. Ήταν όμως καιρός να γίνει η σημαία τους σύμβολο στην παγκόσμια συνείδηση. Σύμβολο προστασίας και υπεροχής. «Τίποτα δεν είναι τυχαίο» σκέφτηκε. Τα πάντα, ακόμα και τα πιο ασήμαντα, όπως η αδιαφορία του Χόρχε, συμβαίνουν τελικά για κάποιο λόγο-υπηρετούν έναν προκαθορισμένο σκοπό.
Για πρώτη φορά μετά από καιρό ένιωσε μια ανακούφιση στα σωθικά της. Άνοιξε γρήγορα την τηλεόραση. Το τελευταίο δελτίο ειδήσεων της ημέρας είχε ήδη ξεκινήσει. Στην οθόνη, συντρίμμια από ένα μικρό αεροσκάφος κάπου σε μία ζούγκλα και η φωνή του παρουσιαστή να σχολιάζει τις εικόνες: …..ειδικό συνεργείο συλλέγει αυτή τη στιγμή τα υπολείμματα καμμένης σάρκας που βρέθηκαν ανάμεσα στα συντρίμμια. Οι μεξικανικές αρχές πιστεύουν πως τα υπολείμματα αυτά ανήκουν στο μεξικανό υπουργό των εξωτερικών και τον πιλότο του ιδιωτικού του αεροσκάφους. Οι δύο άνδρες αγνοούνταν εδώ και τρεις εβδομάδες, μα οι αρχές της γειτονικής χώρας είχαν κρατήσει το γεγονός της εξαφάνισης μυστικό μέχρι να ολοκληρωθούν οι σχετικές έρευνες. Το επόμενο θέμα μας…. Δεν άκουσε τις υπόλοιπες ειδήσεις. Έκλεισε την τηλεόραση και πήρε στα χέρια της το κινητό.

Άντα

ِAnatolika tis edem ىشفخمهنش فهس ثيثة

Κατιόντες κατά παραγγελία

Σε σας

Ναι είναι αλήθεια - κάνατε τα πάντα για να αποκτήσετε ένα παιδί. Μόλις φθάσατε στην ηλικία που όριζε τότε ο νόμος, γύρω στα 30 με 35 δηλαδή, αφού, όπως έκρινε ο σοφός νομοθέτης πιο πριν θα ήσασταν ανώριμοι να ασχοληθείτε με την φροντίδα ενός παιδιού και μετά ίσως αρκετά κουρασμένοι να αναλάβετε τις σχετικές ευθύνες, ακολουθήσατε πιστά τη διαδικασία, όπως αυτή οριζόταν τότε στο Ν. 2342/2209 «Περί αναπαραγωγής και άλλες συναφείς διατάξεις». Μετά από σχετική έρευνα στο διαδίκτυο, επιλέξατε ένα από τα κέντρα αναπαραγωγής, επισκεφτήκατε την ιστοσελίδα του, συμπληρώσατε ηλεκτρονικά το σχετικό ερωτηματολόγιο αναφορικά με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του παιδιού και τις επιθυμητές δεξιότητες και κλίσεις του – πχ. στον αθλητισμό ή τα καλλιτεχνικά- και μετά ένα διπλό κλικ στο κουτάκι «ψάξε (εννοείται από την συμβεβλημένη με το κέντρο τράπεζα γενετικού υλικού) και ταίριαξε». Απλό, απλούστατο. Στη συνέχεια, ακόμα πιο απλά, το κέντρο με ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, σας ενημέρωσε για την ημέρα της in vitro* γονιμοποίησης, και την ακριβή ημερομηνία μεταφοράς του γονιμοποιημένου πια εμβρύου στη μητρική κοιλότητα μιας «παρένθετης» εν προκειμένω μάνας.
Γιατί εσύ, ναι εσύ -σε σένα απευθύνομαι, το κορίτσι με τις ροζ φούστες, που ήθελε να παραμείνει κορίτσι και να συνεχίσει να φοράει τις ίδιες ροζ φούστες χωρίς να αλλάξει νούμερο- δεν θέλησες να μεγαλώσω τουλάχιστον μέσ’ τη δική σου μήτρα. Αυτή την ελάχιστη δυνατότητα που σου άφηνε ο νόμος να συμμετέχεις στη διαδικασία της αναπαραγωγής δεν την αξιοποίησες όπως θα όφειλες. Όχι σε μένα, αφού δεν υπήρχα τότε ακόμα, αλλά στη δική σου ατομική αξιοπρέπεια και συνέπεια λόγων και έργων. Μου είχες κάποτε πει – αν θυμάμαι καλά γιατί ακόμα δεν πρέπει να είχα κλείσει τα πέντε- πως όταν ψηφίστηκε ο ισχύων τότε νόμος περί αναπαραγωγής είχες βγει και εσύ έξω μαζί με όλους τους άλλους - άνδρες και γυναίκες - να διαμαρτυρηθείς για την απώλεια του αυτονόητου δικαιώματος κάθε ανθρώπου να αποκτά δικούς του φυσικούς απογόνους.
Βγήκατε λοιπόν όλοι στους δρόμους! Ε και; Τι θ’ άλλαζε; Αφού η Κυβέρνηση αποφάσισε να παράγει ανθρώπους υγιείς, έξυπνους και πειθαρχημένους. Περικοπή κοινωνικών δαπανών ήταν η επίσημη δικαιολογία. Και έγινε αποδεκτή. Και οι αντιδράσεις σταμάτησαν. Και η υποχρεωτική επιλογή ξένου γενετικού υλικού – ωαρίων και σπερματοζωαρίων- από δότες που έφεραν συγκεκριμένα πνευματικά και σωματικά χαρακτηριστικά, θεωρήθηκε πρωτοποριακή ιδέα που έθετε τις βάσεις για ένα καλύτερο- για ποιους άραγε- μέλλον. Η μόνη συμμετοχή στην άλλοτε φυσική διαδικασία αναπαραγωγής παρέμενε μονάχα η δυνατότητα – και όχι υποχρέωση- κυοφορίας του γονιμοποιημένου εμβρύου από την γυναίκα που είχε εκφράσει την επιθυμία να αποκτήσει και να μεγαλώσει ένα παιδί.
Τα ξέρετε όμως όλα αυτά. Τι τα επαναλαμβάνω! Και τα προβλήματα που προέκυψαν μετά τα γνωρίζετε κι’ αυτά. Και εγώ άλλωστε τι είμαι; Μια ζωντανή απόδειξη της αδυναμίας να εφαρμοστεί ο νόμος εκείνος όπως τον οραματίστηκαν οι συντάκτες του. Που να βρεθούν τόσοι «τέλειοι» δότες και δότριες; Τα κέντρα έκαναν τα στραβά μάτια ως προς την ποιότητα του υλικού και άρχισαν να δημιουργούνται παιδιά «εκτός προδιαγραφών». Είναι σα να σας ακούω να λέτε: «δεν είναι πιο βλάκας ή πιο άσχημος από μας αλλά δεν είναι η δική μας βλακεία ούτε η δική μας ασχήμια». Δεν ξέρω τι απ’ αυτά τα δύο έφταιγε- η βλακεία ή η ασχήμια μου- γιατί δεν είχα κλείσει ακόμα τα έξι όταν με ξαποστείλατε σε ένα Κ.Φ.Α.Κ. ή αλλιώς Κέντρο Φύλαξης Ανεπιθύμητων Κατιόντων. Δεν ήσασταν οι μόνοι βέβαια. Υπήρξαν και άλλοι σαν εσάς. Και τα κέντρα αυτά πολλαπλασιάστηκαν τόσο γρήγορα, που οι κοινωνικές δαπάνες αυξήθηκαν στο τέλος αντί να μειωθούν και οι πολίτες άρχισαν να γίνονται λιγότερο έξυπνοι, υγιείς και πειθαρχημένοι από πριν.
Ο νόμος άλλαξε. Τώρα πια, όπως έμαθα, έχετε το δικό σας τέλειο παιδί. Με υλικό από τα σπλάχνα σας και μεγαλωμένο στα σπλάχνα σας. Η σύλληψη δεν νομίζω βέβαια να έγινε με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο. Απ’ όσα γνωρίζω, η γονιμοποίηση in vitro παραμένει υποχρεωτική προκειμένου το γενετικό υλικό να ελεγχθεί πρώτα για κάθε είδους χρωμοσωμικές ανωμαλίες, κληρονομικές ασθένειες και επικίνδυνες προδιαθέσεις. Κάπου πήρε το μάτι μου προχθές μια δήλωση ενός ειδικού: «Η διαδικασία της σύλληψης, είναι τόσο σημαντική που δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουμε να είναι το τυχαίο αποτέλεσμα από ένα πάρτυ ορμονών». Να υποθέσω μάλλον ότι συμφωνείτε και εσείς μ’ αυτό.
Δεν υπάρχει νόημα να πω κάτι παραπάνω. Τα πράγματα έχουν έτσι μεταξύ μας και δεν αλλάζουν πια. Το ξέρετε και το ξέρω. Σας παρακαλώ όμως - διαβάστε τούτη την επιστολή προσεκτικά. Για πρώτη και τελευταία φορά ζητώ τη βοήθειά σας. Μπορείτε να βρείτε κάτι σχετικό με την προέλευση της 10.155/2211; Αυτοί που την παρήγγειλαν την έστειλαν άμεσα εδώ, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να της δώσουν ένα όνομα. Είναι άρρωστη και χρειάζεται επειγόντως τα βλαστοκύτταρά* της. Εσείς τουλάχιστον είχατε την ανθρωπιά να αφήσετε τα δικά μου, καθώς και την ηλεκτρονική σας διεύθυνσή σας στο κέντρο, σε περίπτωση που τα χρειαστώ. Εκείνοι όχι.



* μέσα στο γυαλί – δοκιμαστικό σωλήνα

* κύτταρα, τα οποία απομονώνονται από το αίμα του ομφάλιου λώρου που παραμένει στον πλακούντα μετά τη γέννα. Από επιστημονικής άποψης θεωρείται δυνατή –υπό προϋποθέσεις- η χρησιμοποίησή τους για τη δημιουργία υγιών ιστών για αντικατάσταση ή θεραπεία ασθενούντων, γεγονός που έχει οδηγήσει στη δημιουργία τραπεζών ομφαλοπλακουντικών βλαστοκυττάρων με την ελπίδα ότι αυτά μπορούν να αξιοποιηθούν αν στην πορεία της ζωής του το παιδί αρρωστήσει.

Εικονογραφημένες Ιστορίες.blogspot.com

ΕικονογραφημένεςΙστορίες.blogspot.com

Πληκτρολόγησα τη διεύθυνση αλλά η σελίδα δεν άνοιξε αμέσως. Τώρα που το ξανασκέφτομαι ήταν μάλλον σημαδιακό. Μετά από πολλές προσπάθειες, μπήκα στο ιστολόγιο διάβασα την τελευταία καταχώρηση και ήταν λες και έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. «Δε μπορεί, δε γίνεται, δε….» , ούτε που θυμάμαι τι ψέλλισα. Άλλωστε έχουν πια περάσει τόσα χρόνια από τότε. Με τα πρόσωπα της ιστορίας – με άλλους αθέλητα και με άλλους ηθελημένα- έχω πλέον χαθεί. Μια φωτογραφία μόνο καταχωνιασμένη σε ένα συρτάρι του γραφείου μου, παραμένει αδιάψευστος μάρτυρας για όσα συνέβησαν τότε.
Ήμουν νέος. Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερο άλλοθι απ’ αυτό. Είχα όρεξη για ζωή, περιέργεια, πολλούς φίλους, πολλά ενδιαφέροντα, δύο δουλειές- το πρωί σε έναν εκδοτικό οίκο και το απόγευμα βοηθός σύνταξης σε εφημερίδα- και δύο σχέσεις. Δεν το επεδίωξα. Απλώς συνέβη. Γνώρισα τη Φαίδρα στην πρώτη της ατομική έκθεση φωτογραφίας με θέμα «Ζευγάρια». Μαύρα μακριά μαλλιά και πράσινα μάτια. Δεν χρειάστηκε να κοιτάξω παρακάτω. Μου αρκούσαν αυτά που είδα στο βλέμμα της και στον τοίχο. Ζευγάρια φωτογραφημένα παντού. Στο δρόμο, στο μετρό, στην εξοχή, στην παραλία, στο κρεβάτι. Στα ίδια μέρη φωτογραφηθήκαμε αργότερα και μαζί. Η έκθεση πήγε πολύ καλά και έγινε αφορμή για πολλές προτάσεις συνεργασίας με περιοδικά του εξωτερικού. Η Φαίδρα άρχισε να δουλεύει πολύ και να ταξιδεύει συχνά. Η μοναξιά όμως δεν ταιριάζει σε ένα ανήσυχο πνεύμα σαν εμένα. Έτσι και εγώ ξεκίνησα τις δικές μου περιπλανήσεις στο διαδίκτυο.
ΦανταστικέςΙστορίες.Blogspot.com – ένα ιστολόγιο το οποίο επισκεπτόμουν συχνά. Η Στέλλα, μεταφράστρια και εξωτερική συνεργάτις του εκδοτικού οίκου καταχωρούσε σ’ αυτό τις δικές της φανταστικές ιστορίες. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω σ’ ιδιαίτερη εκτίμηση τη γυναικεία γραφή αλλά τούτη εδώ η μικρή με εξέπληξε ευχάριστα. Τις έστειλα σχόλια για τις ιστορίες της, μετά εκείνη θέλησε να μιλήσουμε από κοντά και να γνωριστούμε καλύτερα. Κάποια στιγμή της πρότεινα να συνεργαστούμε. Εγώ θα καταχωρούσα στο ιστολόγιό της μια φωτογραφία - το «μου» δεν το ανέφερα λεκτικά μεν, το υπονόησα όμως σαφώς- και αυτή θα έγραφε μια σχετική μικρή ιστορία. Έτσι οι ΦανταστικέςΙστορίες έγιναν ΕικονογραφημένεςΙστορίες. Οι φωτογραφίες τις Φαίδρας και οι ιστορίες της Στέλλας έδεσαν μεταξύ τους σε απόλυτη χημεία δημιουργώντας ένα εκρηκτικό πολλές φορές μείγμα. Η όλη διαδικασία άρχισε να μοιάζει με υποκατάστατο της ερωτικής πράξης. Ίδια αγωνία, ίδια ηδονή, ίδια κορύφωση.
Περίμενα με ανυπομονησία την καινούργια ιστορία της Στέλλας. Η τελευταία φωτογραφία που της είχα στείλει, μια φωτογραφία με ασυνήθιστο μάλλον θέμα- καρπό της συνεργασίας της Φαίδρας με έναν γνωστό έλληνα ποιητή με δηλωμένη την ερωτική του προτίμηση στα άτομα του ίδιου φύλου- θα πρέπει να την εξέπληξε αρκετά. Το πόσο, το έμαθα όταν διάβασα την ιστορία της.
«Από τα χαράματα σηκώθηκε και πήρε πάλι τους δρόμους. Για το χατίρι του. Αυτό το βιολί έπρεπε να σταματήσει. Δεν της έκανε καλό η επαφή μαζί του. Αυτή ζητούσε κάτι παραπάνω από αυτόν και εκείνος το μόνο που της έδινε ήταν οι φωτογραφίες του. Και σαν αντάλλαγμα ζητούσε μια δική της φανταστική ιστορία. Το αντάλλαγμα όμως δεν ήταν δίκαιο γιατί αυτή σε εκείνες τις ιστορίες κατέθετε την ψυχή της και αυτό είχε αρχίσει πλέον να την εξουθενώνει. Όταν είδε τη φωτογραφία από μια γυάλινη τζαμαρία με την επιγραφή ΧΑΜΑΜ ΟΜΑΔΙΚΑ-ΑΤΟΜΙΚΑ ΛΟΥΤΡΑ, ένιωσε μεγάλη έκπληξη. Βρήκε κάποιες διευθύνσεις στο διαδίκτυο και μετά ξεκίνησε για μια επιτόπια αυτοψία. Ο δρόμος στενός και οι μυρωδιές έντονες. Παραδοσιακά προϊόντα απ’ την Αίγυπτο, την Κρήτη και την Πολωνία πωλούνταν στα γύρω μαγαζιά, σύμφωνα με όσα μαρτυρούσαν οι επιγραφές τους. Τα μαγαζιά μικρά και στενάχωρα και οι ανάσες των πωλητών, με τα πολύχρωμα ή μονόχρωμα ανάλογα με το τοπικό έθιμο ρούχα, να μυρίζουν σκόρδο, ρακί ή μπύρα. Και λίγο πιο δίπλα η είσοδος του χαμάμ. Κρυμμένη μέσα σε μια στοά. Ζαλισμένη από τις μυρωδιές παραλίγο να την προσπερνούσε. Η είσοδος αδιάφορη. Μια απλή γυάλινη τζαμαρία και πάνω κολλημένες τέσσερις λέξεις με μεγάλα κεφαλαία ευανάγνωστα γράμματα: από πάνω η λέξη ΧΑΜΑΜ και από κάτω οι λέξεις ΑΤΟΜΙΚΑ-ΟΜΑΔΙΚΑ ΛΟΥΤΡΑ. Μέσα από την είσοδο φαινόταν ένας αφρόντιστος διάδρομος και στο τέλος του διαδρόμου μια σκάλα που οδηγούσε κάτω- σε κάποιο υπόγειο προφανώς. Η αλήθεια είναι πως περίμενε κάτι πιο εντυπωσιακό. Το χαμάμ της Λευκωσίας που είχε επισκεφτεί πέρυσι ήταν κόσμημα αρχιτεκτονικής για την περιοχή. Μνημείο παλιότερων χρόνων που δεν λειτουργούσε πια. «Τι ιστορία να γράψει κανείς για τούτο ‘δώ το σύγχρονο χαμάμ», αναρωτήθηκε. Η σκέψη της δεν πρόλαβε να πάρει απάντηση. Έκπληκτη, τον είδε μέσα από την τζαμαρία να πλησιάζει προς την έξοδο. Ευτυχώς πρόλαβε και χώθηκε μέσα στο διπλανό μαγαζί και έκανε πως χάζευε τις πλαστικές λεκάνες που ήταν κρεμασμένες ολόγυρα. Ο φωτογράφος «της» δεν ήταν μόνος του. Ήταν μαζί με έναν άλλον άνδρα μεγαλύτερης ηλικίας. Ψηλό, ξερακιανό, γκριζομάλλη, με ένα μακρύ παλτό και ένα φουλάρι ριγμένο στο λαιμό. Μόλις βγήκαν, εκείνος έσκυψε και ψιθύρισε κάτι στο αυτί του ηλικιωμένου άνδρα, στη συνέχεια έβγαλε από την τσέπη του κάτι που έμοιαζε με χαρτί και ο ηλικιωμένος άνδρας έγραψε επάνω στο χαρτί δυο λόγια στα γρήγορα και μετά απομακρύνθηκε βιαστικά αλλά χαριτωμένα».
Ξέρω πως την ιστορία αυτή η Στέλλα δεν την είχε φανταστεί. Μόνο που αυτό που είχε δει τότε η Στέλλα δεν ήταν ένα κομμάτι χαρτί αλλά η φωτογραφία της Φαίδρας που είχα καταχωρίσει στο μπλόγκ. Και πίσω από τη φωτογραφία αυτή –που αξίζει πολλά για μένα- ένας στίχος είναι γραμμένος: «..και συ κούμπωσες βιαστικά το πουκάμισο γύρω στο λαιμό σου σα να πήγες σε χαμάμ οδός Ζήνωνος, οδός Επίκουρου και αγαπήθηκες με πάθος…».

Η Μαρίνα των βράχων

  Η Μαρίνα Των Βράχων

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη -Μα που γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Που είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια
-Μα που γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σου 'λεγα να μετράς μέσ' στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
Ή πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωΐδα ιάμβου.

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μέσ' στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των υακίνθων -Μα που γύριζες

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του
Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών
Όπου σελάγιζε ο δικός σου αστερίας.

'Ακουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
Ή να πας καβάλα στο μαΐστρο.
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες κι αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

Οδυσσέας Ελύτης    

Ουράνιο τόξο κι απάνεμη θάλασσα

  Ουράνιο τόξο
κι' απάνεμη θάλασσα;
Δεν με γελάς.
Μονάχα εγώ ξέρω
το καλοκαίρι τι πέρασα!

Σε είδα προχθές
Σταδίου κι' Αιόλου,
καθόσουν στη γωνιά απαθής
και αγόραζες τα πρώτα κάστανα
του φθινοπώρου.

Στεκόμουν απέναντι
μα δε με πρόσεξες
και όταν το φανάρι
άναψε πράσινο,
δίπλα μου πέρασες
και με προσπέρασες.

Ουράνιο τόξο
κι' απάνεμη θάλασσα!
Στ' αλήθεια υπήρξες ποτέ
ή ήσουν μια οφθαλμαπάτη  
των ματιών μου ξεγέλεσμα;

Ταξιδιώτης στην έρημο
πορευόμουν μονάχη
και όταν σ' είχα ανάγκη
σ΄ονειρεύτηκα.
Μα η έρημος ήταν ξερή
και το όνειρο χάθηκε
πριν πάρει μορφή.

Ουράνιο τόξο
κι' απάνεμη θάλασσα
εγώ ποτέ μου δε γύρεψα.
Μοναχά λίγο νερό
των χειλιών μου ξεδίψασμα
ζήτησα.
 

Έρχεται ...καλοκαιρία στο δελτίο του Star Channel!

H αλήθεια ήταν, πως αν και είχε πια συνηθίσει να κοιτούν οι άντρες τα πόδια της, αυτή τη φορά ένιωθε σχεδόν ενοχλημένη. Από την ώρα που είχε μπει στο μετρό και είχε καθίσει στο πρώτο κάθισμα που άδειασε, ο τυπάκος που καθόταν απέναντι της, είχε καρφώσει το βλέμμα του στις γάμπες τις. Δεν τον αδικούσε βέβαια. Είχε μακριές, λεπτές και καλοσχηματισμένες γάμπες, τις οποίες φρόντιζε κάθε φορά να επιδεικνύει με όποιο τρόπο μπορούσε. Τα τελευταία δύο χρόνια, το μακρύτερο ρούχο που είχε φορέσει, συμπεριλαμβανομένων παλτό και καπαρντίνων, έφθανε περίπου μια παλάμη πάνω από τα γόνατά της. Εννοείται επίσης πως είχε προ καιρού αποκηρύξει τα χοντρά και αδιαφανή καλσόν, τις ψηλές μπότες και γενικά ότι έκρυβε ή φόρτωνε υπερβολικά τα καλλίγραμμα πόδια της. Η γιαγιά της η Σμυρνιά πάντα έλεγε ότι οι άντρες έχουν ένα κατιτίς –φετίχ θα το έλεγε κανείς σήμερα- με τις γυναικείες γάμπες.  
Και τα υπόλοιπα όμως μέρη του σώματός δεν ήταν άσχημα –καθόλου άσχημα. Τον τίτλο «Miss Ξυλόκαστρο» στα δεκαοκτώ της, τον είχε κερδίσει με το σπαθί της. Μπορεί στη συνέχεια να μην κέρδισε άλλους τίτλους – όχι γιατί δεν είχε τα προσόντα, οι διασυνδέσεις τις έλειπαν- αλλά παρόλα αυτά της δόθηκε η ευκαιρία να ασχοληθεί επαγγελματικά με το μόντελινγκ. Τα λεφτά βέβαια που έβγαλε ήταν πολύ λιγότερα απ’ όσα περίμενε, ενώ οι επιδείξεις στην επαρχία δεν είχαν τη λάμψη και το γκλάμουρ ή μάλλον τη ζεστασιά εκείνων που έβλεπε στα περιοδικά και ονειρευόταν. Άλλο να ξυπνάς χειμωνιάτικα στους 25οC στο Χίλτον με θέα το Δούναβη ή τον Σηκουάνα και άλλο στους 12οC σε μια πανσιόν κάπου έξω από την Αλεξανδρούπολη. «Εύκολη ζωή» και… κουραφέξαλα! Είχε βαρεθεί να ακούει τα σχόλια των άλλων. Εύκολο να το λένε αλλά αν είχαν τα κότσια να το κάνουν, γιατί δεν το δοκίμαζαν κι αυτοί; Έπρεπε να κοιτάξει τον εαυτό της και τότε έκρινε πως δεν είχε άλλο καλύτερο τρόπο να το κάνει. 
Αν ήθελε βέβαια θα μπορούσαν οι συνθήκες να ήταν ευνοϊκότερες. Όμορφη κοπέλα ήταν και ήξερε να τραβάει τα βλέμματα. Ήταν όμως πάντα καχύποπτη με τους άντρες. Όχι ότι δεν έκανε σχέσεις μαζί τους, φρόντιζε όμως κάθε φορά να τους κρατάει σε απόσταση. Και φυσικά δεν είχε ποτέ ζητήσει χάρη από κανέναν και δεν είχε ποτέ υποχρεωθεί σε κανέναν. Πες από αρχές, από ιδιοσυγκρασία, από ένστικτο… ποιος ξέρει! Η γιαγιά της πάντως φρόντιζε να της πιπιλάει το μυαλό συνέχεια: «Μόνη σου κοριτσάκι μου θα πορευτείς στη ζωή σου…..δεν θα σου χρωστάει κανένας και δεν θα χρωστάς σε κανένα»! Μόνη της πορευόταν, μόνη της κέρδισε και την ευκαιρία για το δοκιμαστικό σε ένα διαφημιστικό φιλμάκι για καλσόν. Από τη στιγμή εκείνη και μετά, τα πράγματα ήρθαν σχετικά πιο εύκολα γι’ αυτήν. Ακόμα και η πρόταση να παρουσιάζει το δελτίο καιρού στο Star Channel δεν την ξάφνιασε και πολύ. 
Σταμάτησε να κοιτάει έξω από το παράθυρο την βροχή που εξακολουθούσε να πέφτει μονότονα από το πρωί και έστρεψε το βλέμμα της στην απέναντι θέση. Με ανακούφιση διαπίστωσε ότι ο τυπάκος με το διεστραμμένο βλέμμα είχε κάπου στο ενδιάμεσο κατέβει και ένας παππούς που λαγοκοιμόταν είχε πάρει τη θέση του. Αργούσαν ακόμα να φθάσουν στο αεροδρόμιο, και άνοιξε μια εφημερίδα που κάποιος είχε αφήσει φεύγοντας στη διπλανή θέση. Στο τρίτο φίλο, στη στήλη με τα κουτσομπολιά του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ, είδε τη φωτογραφία της και διάβασε έκπληκτη από κάτω το σχετικό σχόλιο - «Το νέο δελτίο καιρού του Star-δελτίο πρωτοεμφανιζόμενου ξέκωλου-να επέμβει το ΕΣΡ». ΄Έγινε έξαλλη. Το ξαναδιάβασε, μην μπορώντας να πιστέψει στα μάτια της, και αναρωτήθηκε φωναχτά: “Κάποιος δεν θα έπρεπε εν προκειμένω να επέμβει και να απαγορεύσει στην ανέραστη γεροντοκόρη τηλεκριτικού να εκφράζεται με αυτόν τον υβριστικό τρόπο”; Ο παππούς απέναντι ανοιγόκλεισε τα μάτια του και την κοίταξε απορημένος. Του χαμογέλασε, έσκυψε προς το μέρος του, του έδειξε τη φωτογραφία της και του είπε: Δε συμφωνείτε και ΄σεις πως ο σωστός τίτλος γι’ αυτή τη φωτογραφία είναι “Έρχεται καλοκαιρία στο δελτίο του Star Channel”; 
Επιτέλους έφθασαν στο αεροδρόμιο. Βγήκε γρήγορα από το βαγόνι, ενώ ο παππούς καθόταν ακόμα στη θέση του και κοίταζε τη σχεδόν -είναι η αλήθεια- ημίγυμνη φωτογραφία της. Προχώρησε προς την κεντρική αίθουσα του αεροδρομίου ενώ η βροχή είχε σταματήσει και ένα ουράνιο τόξο είχε αρχίσει να αχνοφέγγει στον ορίζοντα. «Μιλάνο σου ΄ρχομαι», σκέφτηκε και ένα χαμόγελο έσκασε στα έντονα βαμμένα χείλη της.

Ο έρωτας

 

Ο έρωτας είναι σαν τη θάλασσα
γεμάτος όνειρα και υποσχέσεις 
για ταξίδια μακρινά σε πελάγη ήρεμα 
και κόλπους απάνεμους.

Ένας καλός καπετάνιος και ένα γερό σκαρί
και εσύ ναύτης πρόθυμος
να τραβάς το κουπί -χωρίς κόπο-
με ένα μόνο γλυκό ψίθυρο στο αυτί.

Αλλά σαν πιάσει αέρας πολύς
τι κάνεις στο πέλαγος καταμεσής;
Δεν αρκεί μια προσευχή
ούτε ένας λόγος βαρύς!

Θέλει μπράτσα γερά, 
καρδιά δυνατή, θάρρος
και υπομονή πολλή, 
ελπίδα και πίστη στη ζωή.

Μπορεί το πανί να σκιστεί 
και η βαρκούλα να βουλιάξει στη στιγμή,
μπορεί και ο αέρας να πάψει να φυσά
ή να φανεί μπροστά η στεριά.

Τι απ' όλα αυτά θα συμβεί; 
Δεν ξέρω, η αλήθεια είναι αυτή.
Το ταξίδι μ'αρέσει 
αλλά ο καπετάνιος θέλει προσεκτική επιλογή!

Rain in the city

Έβρεχε ασταμάτητα από το πρωί. Το λεωφορείο άφαντο. Και όταν ήρθε, προχώρησε εκατό μέτρα και μετά σταμάτησε. Κίνηση-απίστευτη κίνηση. Τα πάντα και οι πάντες κολλημένοι και η μούρη μου κολλημένη στο τζάμι να κοιτάει τη βροχή. 
Νεύρα-πολλά νεύρα. Και ώρα χαμένη-πολύ ώρα. Σχεδόν δύο ώρες όρθια και στριμωγμένη. Το κινητό να χτυπά ασταμάτητα. Φίλοι αργόσχολοι, φίλοι αργοπορημένοι και πελάτες βιαστικοί. Πόσα και τι να πει κανείς πια; Τα χθεσινά νέα είναι ήδη παλιά. Έχουν φύγει από το πρωί με μέϊλ ή με γραπτό μήνυμα και έχουν βγει και σε μπλόγκ. Τα ξέρει η κολλητή σου και ο κουνιάδος της συννυφάδας σου.
Η Κηφισίας ατελείωτη. Και η υπομονή όλων άρχισε να εξαντλείται. Κάπου στη συμβολή με την Πανόρμου, οι ηλικιωμένοι έκαναν την αρχή. «Φταίει η Κυβέρνηση», είπε ένας. «Όχι η αντιπολίτευση», είπε ένας άλλος. Ένας τρίτος επικαλέστηκε οργανωμένο σχέδιο των Εβραίων. Δεν κρατήθηκα, χαμογέλασα. Ένας όμορφος νεαρός, που στεκόταν απέναντί μου με κοίταξε διερευνητικά. Έσκυψα και του ψιθύρισα: « Την ώρα που οι ρουκέτες πέφτουν βροχή στο Νότιο Ισραήλ, ισραηλινοί επιστήμονες κατόπιν εντολών του πρωθυπουργού τους στέλνουν ρουκέτες βροχής στην Αθήνα». Τζίφος. Το αστειάκι δεν έπιασε. Ο τυπάκος συνέχισε να με κοιτά απορημένος. Κρίμα! Και εγώ πίστευα ότι θα μου ζητούσε το τηλέφωνό μου. Γιατί να μην κρατώ το στόμα μου κλειστό; Γιατί να λέω πάντα αυτό που σκέπτομαι και όχι να σκέπτομαι πριν μιλήσω;
 Στο ύψος της Φιλοθέης ένα αυτοκίνητο είχε πέσει σε μία κολώνα. Η κίνηση των οχημάτων είχε σταματήσει. ¨Ένα αυτοκίνητο της πυροσβεστικής, ένα νοσοκομειακό και ένα αυτοκίνητο της τροχαίας ήρθαν από το αντίθετο ρεύμα, το οποίο –παραδόξως- ήταν άδειο. « Η παγκόσμια σιωνιστική συνωμοσία εμφάνιζε κενά». Όχι αυτό δεν το φώναξα, μόνο το σκέφτηκα.
 Μετά το «Υγεία» η ταχύτητα αυξήθηκε και η ένταση χαλάρωσε. ¨Όχι για πολύ. Στο Μαρούσι οι συνθήκες χειροτέρεψαν. Η βροχή άρχισε να γίνεται πιο έντονη και η ορατότητα μειώθηκε δραματικά. Μόνο στο φως της αστραπής έβλεπες λίγα μέτρα μακρύτερα ενώ τα νερά άρχισαν να κατεβαίνουν σαν ποτάμι. Οι άνθρωποι εξαφανίστηκαν από τα πεζοδρόμια και όλα τα οχήματα που ήταν εκείνη την ώρα στο δρόμο ακινητοποιήθηκαν.
 Δεν θα έφτανα ποτέ στην Κηφισιά, το πήρα πλέον απόφαση. Δεν υποφέρω από κλειστοφοβία ή αγοραφοβία αλλά η ατμόσφαιρα μέσα στο λεωφορείο είχε γίνει αφόρητη. Κατέβηκα στην επόμενη στάση. Αν και κοντά σε κεντρική πλατεία του Μαρουσιού, παντού ερημιά. Ένα περίπτερο με μία νάιλον τέντα γύρω του έδειχνε να προσφέρει προσωρινό καταφύγιο. Κάποιος άλλος είχε μάλλον κάνει νωρίτερα την ίδια σκέψη. Ένας ομορφούλης, μεγαλόσωμος, κατάμαυρος και μουσκεμένος μέχρι το κόκκαλο σκύλος είχε αράξει και αυτός κάτω από την τέντα. Τα καστανά ματάκια του είχαν ένα λυπημένο-σχεδόν φοβισμένο βλέμμα. «Μπόρα είναι, θα περάσει φίλε, μην ανησυχείς», φώναξα δυνατά για να ακουστεί η φωνή μου την ώρα που βρόνταγε και άστραφτε ο ουρανός. Ο σκυλάκος δεν φάνηκε να πείθεται και άρχισε να με κοιτάει και αυτός με ένα απορημένο βλέμμα, σχεδόν ίδιο με αυτό του πρώην συνεπιβάτη μου. «Δεν πάνε όλοι να πνιγούν σήμερα», έβρισα από μέσα μου αγανακτισμένη. Άνοιξα την ομπρέλα μου με θάρρος, πίστη και τόλμη και άρχισα να περπατώ με κατεύθυνση προς τον σταθμό του τρένου. Τουλάχιστον τα τρένα δεν σταματούν με την βροχή. Εκτός βέβαια αν τα σαμποτάρει κάποιος. 
- Ποιος; Οι Εβραίοι!!!

Τρεις ιστορίες

Τρεις φωτογραφίες, τρεις τίτλοι, και τρεις παράλληλες ιστορίες

 

Λαχανοντολμάδες αυγολέμονο!

ΜΜΜΜμμμμ! Ένιωσε να του γαργαλούν τη μύτη γνωστές αγαπημένες μυρουδιές! Κοίταξε δεξιά και αριστερά αλλά δεν είδε τίποτε. Μόλις έστριψε στη γωνία οι μυρωδιές έγιναν πιο έντονες. Στα εκατό μέτρα πιο κάτω συνάντησε ένα μικρό συνοικιακό μαγειρείο. Μεσημέρι ήταν, πεινούσε, φαγητό δεν υπήρχε στο σπίτι, αφού χθες το βράδυ δεν πρόλαβε να μαγειρέψει, άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Κάθισε σε ένα τραπέζι- το μόνο που βρήκε ελεύθερο, αφού ήταν όλα γεμάτα με μεσόκοπους εργένηδες- και φώναξε αμέσως το γκαρσόνι να παραγγείλει μια μερίδα λαχανοντολμάδες αυγολέμονο. Δεν χρειάστηκε να δει πρώτα τον κατάλογο - η μύτη του δεν λάθευε ποτέ! 
Λαχανοντολμάδες αυγολέμονο - η αγαπημένη συνταγή της μανούλας του. Η Γεωργία, όσο και αν είχε προσπαθήσει, δεν την πέτυχε ποτέ! Έχυνε το αυγολέμονο μέσα στην κατσαρόλα ενώ ακόμα αυτή ήταν στη φωτιά και το αυγολέμονο, όπως ήταν επόμενο, έκοβε. Της είχε πει εκατό φορές να το σβήνει το ρημάδι το μάτι πρώτα και να παίρνει την κατσαρόλα από την φωτιά, πριν να ρίξει μέσα το ζουμί! Εκείνη τίποτα –χαμπάρι! Της το είπε μία, της το είπε δύο, την τρίτη που ήταν και ημέρα Τρίτη την έδιωξε! Η κοπέλα έπαθε σοκ-δεν περίμενε κάτι τέτοιο. Έριξε την κατσαρόλα στο πάτωμα- ευτυχώς που δεν την έριξε στο κεφάλι του- πήρε την οδοντόβουρτσά της και την έκανε! Ένα μόνο ραγισμένο πλακάκι από την κατσαρόλα έμεινε να του θυμίζει αυτό το συμβάν. Έκτοτε ξεκίνησε να μαγειρεύει εκείνος και διαπίστωσε ότι τα κατάφερνε πολύ καλύτερα από τις εκάστοτε φίλες του. Οι περισσότερες δεν ήξεραν ούτε ένα αυγό να βράσουν! Άλλες τις απασχολούσε η δουλειά και η καριέρα τους και ξημεροβραδιάζονταν μπροστά στο λαπτοπ και άλλες τα μαλλιά τους και την έβγαζαν στα κομμωτήρια και στα ινστιτούτα αισθητικής. Όλες όμως είχαν ένα κοινό σημείο- ήθελαν να γίνουν μάνες και ήθελαν να είναι εκείνος ο πατέρας των παιδιών τους. Δικαιολογημένα βέβαια, αφού ήταν ένας αντικειμενικά ωραίος άντρας, καλλιεργημένος, με ευχάριστους τρόπους και προ πάντων με δικό του σπίτι και καλή δουλειά. Τι και αν ο πατέρας του –που φοβόταν ότι δεν επρόκειτο να αποκτήσει ποτέ εγγονάκια - τον έλεγε ιδιόρρυθμο; Δεν μπορούσε να μη σκεφτεί κάθε φορά: «Που πας κυρά μου να ανοίξεις σπίτι και να κάνεις οικογένεια χωρίς να ξέρεις να τυλίγεις τους ντολμάδες με το ζεματισμένο λάχανο και να φτιάχνεις ένα αυγολέμονο της προκοπής;»  

Σιγά τα λάχανα!

΄Άνοιξε το τρίτο συρτάρι δεξιά δίπλα από το ψυγείο και κάτω από κάτι διαφημιστικά φυλλάδια από πιτσαρίες και ψησταριές βρήκε το βιβλίο μαγειρικής που έψαχνε. Ο μικρός γιος της είχε γενέθλια το Σάββατο και έπρεπε να φτιάξει αρκετά πράγματα που να αρέσουν στα παιδάκια. Κεφτεδάκια , λουκάνικα και τυροπιτάκια έφτιαχνε συχνά και ήταν εύκολες συνταγές. Ο μικρός όμως είχε ζητήσει και παστίτσιο και είχε πάντα ένα θεματάκι με την μπεσαμέλ. Έπρεπε να βάζει ακριβώς τις αναλογίες από βούτυρο και αλεύρι που έγραφε το βιβλίο, γιατί διαφορετικά δεν έδενε η σάλτσα. Καμιά φορά, ακόμα και αν έβαζε τις σωστές αναλογίες, πάλι μπορεί να μην πετύχαινε το φαγητό. Δεν την ένοιαζε όμως! Το έτρωγαν όλοι αδιαμαρτύρητα- τα παιδιά, ο Θανάσης ακόμα και ο πεθερός της. Πεθερά δεν είχε, γιατί η κακομοίρα πέθανε αμέσως μόλις γέννησε τον Θανάση. Άφησε μεν τον Θανάση ορφανό από τη μια αλλά και χωρίς μέτρο σύγκρισης από την άλλη. Δεν είχε ποτέ ακούσει από το στοματάκι του την φράση « ξέρεις… η μανούλα μου αυτό το έκανε καλύτερα, αυτό το έκανε έτσι ή αυτό το έκανε αλλιώς». Έτρωγε τα πάντα αδιαμαρτύρητα. Ούτε όταν αργούσε να γυρίσει από το γραφείο και αγόραζε φαγητό απέξω διαμαρτυρόταν. 
Χρυσό παιδί ο Θανάσης. Την πρώτη φορά που έφτιαξε παστίτσιο, δεν της πέτυχε η μπεσαμέλ και από τα νεύρα της, γλίστρησε η κατσαρόλα από τα χέρια της και έπεσε με δύναμη στο πάτωμα, ραγίζοντας ένα πλακάκι. Ο Θανάσης την πήρε αγκαλιά και την παρηγορούσε. Την αγαπούσε πραγματικά και δεν ήταν καθόλου εγωιστής. Εκτιμούσε πάντα την προσπάθεια ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Άθελα της θυμήθηκε ένα ραγισμένο πλακάκι σε μια άλλη κουζίνα και ένα κομμένο αυγολέμονο που έγινε αιτία χωρισμού. Σιγά τα λάχανα σκέφτηκε! Τι και αν δεν έμαθε ποτέ να φτιάχνει λαχανοντολμάδες; Εκείνη είχε τώρα τον Θανάση και τα παιδιά της και εκείνος έψαχνε ακόμα σε όλη τη χώρα να βρει τη σταχτοπούτα του, κρατώντας αντί για το γυάλινο γοβάκι την συνταγή με τους ντολμάδες!

Τα κάναμε σαλάτα!

Κοίταξε τους λαχανοντολμάδες μέσα στο πιάτο του- φαίνονταν λαχταριστοί αλλά δεν είχε όρεξη να τους φάει. Ίσως και να μην έπρεπε κιόλας. Είχε περάσει τα εβδομήντα εδώ και κάτι χρόνια και εξετάσεις για χοληστερίνη δεν είχε πάει να κάνει ποτέ. Η γυναίκα του, του έλεγε κοροϊδευτικά και τον πίκραινε : «Την ημέρα που θα παντρευτεί και ο γιος σου θα πας και εσύ να κάνεις εξετάσεις για χοληστερίνη». Θεωρούσε η δύστυχη και τα δύο εξίσου απίθανα να συμβούν. Η αλήθεια ήταν ότι του άρεσε το καλό φαγητό και ..το αρνάκι- στη γάστρα, στη λαδόκολλα, στην κατσαρόλα φρικασέ- με όποιον τρόπο και αν το μαγείρευε η γυναίκα του, το έφτιαχνε πάντα πεντανόστιμο! «Αν πάθω χοληστερίνη, εσύ θα φταις» την πείραζε. Και εκείνη του απαντούσε πάντα: «Ξέρω, ξέρω και ο γιος σου τα ίδια λέει όταν τον ρωτώ γιατί δεν παντρεύεται».  
Προχθές έπεσε πάνω στη Γεωργία στο σουπερμάρκετ. Κρατούσε ένα αγοράκι από το χέρι και ένα άλλο πιο μικρό το είχε χώσει στην ειδική θέση στο καροτσάκι. Τα παιδιά αυτά θα μπορούσαν να ήταν τα εγγονάκια του αλλά ο γιος του το έπαιζε δύσκολος και το πουλάκι πέταξε ή μάλλον αυτός το έδιωξε. Καλή κοπέλα η Γεωργία. Είχε δύο διαμερίσματα στη Νέα Σμύρνη και καλή δουλειά. Δούλευε βέβαια πολλές ώρες και δεν προλάβαινε να ασχοληθεί με το νοικοκυριό και το μαγείρεμα. Μπορεί και να μην της άρεσαν οι δουλειές του σπιτιού αλλά στη σημερινή εποχή ποιος το λογαριάζει πια αυτό; Τι και αν είχε πάρει ο κανακάρης τους δυο κιλά επιπλέον στα δύο χρόνια που συζούσαν από τις έτοιμες πίτσες! Δηλαδή, αν τα έπαιρνε από το σπιτικό αρνάκι, τι διαφορά θα είχε; Μια μέρα τους κάλεσε σπίτι γιατί είχε λέει να τους πει κάτι. «Επιτέλους το πήρε απόφαση», σκέφτηκαν, έβαλαν τα καλά τους πήραν και ένα ωραίο δώρο για τη μέλλουσα νύφη τους, αλλά όταν έφθασαν, έμαθαν τα δυσάρεστα νέα του χωρισμού. Η γυναίκα του το πήρε μάλλον ψύχραιμα αλλά αυτός, όταν άκουσε και τα περί των λαχανοντολμάδων, έγινε έξαλλος. «Μικρή είναι ακόμα βρε παιδί μου – κάποτε θα μάθει - αλλά ακόμα και αν δεν μάθει ποτέ να φτιάχνει ντολμάδες εσύ τι ζόρι τραβάς;», του είπε. «Μπαμπά δεν με αγαπάει αρκετά» του απάντησε εκείνος, «αν με αγαπούσε πραγματικά θα καταλάβαινε ότι κάποια πράγματα έχουν σημασία για μένα-η προσοχή στη λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά». Πολλές φορές από τότε αναρωτήθηκε τι λάθος είχαν κάνει μαζί του. Μπορούσε να σκεφτεί κάποια πράγματα αλλά τι νόημα είχε πια; 
«Γυναίκα, πάρε τους ντολμάδες από μπροστά μου και σε παρακαλώ μην τους ξαναφτιάξεις ποτέ. Μόνο σαλάτα, γιατί…. τα κάναμε σαλάτα»!