Ουράνιο τόξο κι απάνεμη θάλασσα

  Ουράνιο τόξο
κι' απάνεμη θάλασσα;
Δεν με γελάς.
Μονάχα εγώ ξέρω
το καλοκαίρι τι πέρασα!

Σε είδα προχθές
Σταδίου κι' Αιόλου,
καθόσουν στη γωνιά απαθής
και αγόραζες τα πρώτα κάστανα
του φθινοπώρου.

Στεκόμουν απέναντι
μα δε με πρόσεξες
και όταν το φανάρι
άναψε πράσινο,
δίπλα μου πέρασες
και με προσπέρασες.

Ουράνιο τόξο
κι' απάνεμη θάλασσα!
Στ' αλήθεια υπήρξες ποτέ
ή ήσουν μια οφθαλμαπάτη  
των ματιών μου ξεγέλεσμα;

Ταξιδιώτης στην έρημο
πορευόμουν μονάχη
και όταν σ' είχα ανάγκη
σ΄ονειρεύτηκα.
Μα η έρημος ήταν ξερή
και το όνειρο χάθηκε
πριν πάρει μορφή.

Ουράνιο τόξο
κι' απάνεμη θάλασσα
εγώ ποτέ μου δε γύρεψα.
Μοναχά λίγο νερό
των χειλιών μου ξεδίψασμα
ζήτησα.