Κατιόντες κατά παραγγελία

Σε σας

Ναι είναι αλήθεια - κάνατε τα πάντα για να αποκτήσετε ένα παιδί. Μόλις φθάσατε στην ηλικία που όριζε τότε ο νόμος, γύρω στα 30 με 35 δηλαδή, αφού, όπως έκρινε ο σοφός νομοθέτης πιο πριν θα ήσασταν ανώριμοι να ασχοληθείτε με την φροντίδα ενός παιδιού και μετά ίσως αρκετά κουρασμένοι να αναλάβετε τις σχετικές ευθύνες, ακολουθήσατε πιστά τη διαδικασία, όπως αυτή οριζόταν τότε στο Ν. 2342/2209 «Περί αναπαραγωγής και άλλες συναφείς διατάξεις». Μετά από σχετική έρευνα στο διαδίκτυο, επιλέξατε ένα από τα κέντρα αναπαραγωγής, επισκεφτήκατε την ιστοσελίδα του, συμπληρώσατε ηλεκτρονικά το σχετικό ερωτηματολόγιο αναφορικά με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του παιδιού και τις επιθυμητές δεξιότητες και κλίσεις του – πχ. στον αθλητισμό ή τα καλλιτεχνικά- και μετά ένα διπλό κλικ στο κουτάκι «ψάξε (εννοείται από την συμβεβλημένη με το κέντρο τράπεζα γενετικού υλικού) και ταίριαξε». Απλό, απλούστατο. Στη συνέχεια, ακόμα πιο απλά, το κέντρο με ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, σας ενημέρωσε για την ημέρα της in vitro* γονιμοποίησης, και την ακριβή ημερομηνία μεταφοράς του γονιμοποιημένου πια εμβρύου στη μητρική κοιλότητα μιας «παρένθετης» εν προκειμένω μάνας.
Γιατί εσύ, ναι εσύ -σε σένα απευθύνομαι, το κορίτσι με τις ροζ φούστες, που ήθελε να παραμείνει κορίτσι και να συνεχίσει να φοράει τις ίδιες ροζ φούστες χωρίς να αλλάξει νούμερο- δεν θέλησες να μεγαλώσω τουλάχιστον μέσ’ τη δική σου μήτρα. Αυτή την ελάχιστη δυνατότητα που σου άφηνε ο νόμος να συμμετέχεις στη διαδικασία της αναπαραγωγής δεν την αξιοποίησες όπως θα όφειλες. Όχι σε μένα, αφού δεν υπήρχα τότε ακόμα, αλλά στη δική σου ατομική αξιοπρέπεια και συνέπεια λόγων και έργων. Μου είχες κάποτε πει – αν θυμάμαι καλά γιατί ακόμα δεν πρέπει να είχα κλείσει τα πέντε- πως όταν ψηφίστηκε ο ισχύων τότε νόμος περί αναπαραγωγής είχες βγει και εσύ έξω μαζί με όλους τους άλλους - άνδρες και γυναίκες - να διαμαρτυρηθείς για την απώλεια του αυτονόητου δικαιώματος κάθε ανθρώπου να αποκτά δικούς του φυσικούς απογόνους.
Βγήκατε λοιπόν όλοι στους δρόμους! Ε και; Τι θ’ άλλαζε; Αφού η Κυβέρνηση αποφάσισε να παράγει ανθρώπους υγιείς, έξυπνους και πειθαρχημένους. Περικοπή κοινωνικών δαπανών ήταν η επίσημη δικαιολογία. Και έγινε αποδεκτή. Και οι αντιδράσεις σταμάτησαν. Και η υποχρεωτική επιλογή ξένου γενετικού υλικού – ωαρίων και σπερματοζωαρίων- από δότες που έφεραν συγκεκριμένα πνευματικά και σωματικά χαρακτηριστικά, θεωρήθηκε πρωτοποριακή ιδέα που έθετε τις βάσεις για ένα καλύτερο- για ποιους άραγε- μέλλον. Η μόνη συμμετοχή στην άλλοτε φυσική διαδικασία αναπαραγωγής παρέμενε μονάχα η δυνατότητα – και όχι υποχρέωση- κυοφορίας του γονιμοποιημένου εμβρύου από την γυναίκα που είχε εκφράσει την επιθυμία να αποκτήσει και να μεγαλώσει ένα παιδί.
Τα ξέρετε όμως όλα αυτά. Τι τα επαναλαμβάνω! Και τα προβλήματα που προέκυψαν μετά τα γνωρίζετε κι’ αυτά. Και εγώ άλλωστε τι είμαι; Μια ζωντανή απόδειξη της αδυναμίας να εφαρμοστεί ο νόμος εκείνος όπως τον οραματίστηκαν οι συντάκτες του. Που να βρεθούν τόσοι «τέλειοι» δότες και δότριες; Τα κέντρα έκαναν τα στραβά μάτια ως προς την ποιότητα του υλικού και άρχισαν να δημιουργούνται παιδιά «εκτός προδιαγραφών». Είναι σα να σας ακούω να λέτε: «δεν είναι πιο βλάκας ή πιο άσχημος από μας αλλά δεν είναι η δική μας βλακεία ούτε η δική μας ασχήμια». Δεν ξέρω τι απ’ αυτά τα δύο έφταιγε- η βλακεία ή η ασχήμια μου- γιατί δεν είχα κλείσει ακόμα τα έξι όταν με ξαποστείλατε σε ένα Κ.Φ.Α.Κ. ή αλλιώς Κέντρο Φύλαξης Ανεπιθύμητων Κατιόντων. Δεν ήσασταν οι μόνοι βέβαια. Υπήρξαν και άλλοι σαν εσάς. Και τα κέντρα αυτά πολλαπλασιάστηκαν τόσο γρήγορα, που οι κοινωνικές δαπάνες αυξήθηκαν στο τέλος αντί να μειωθούν και οι πολίτες άρχισαν να γίνονται λιγότερο έξυπνοι, υγιείς και πειθαρχημένοι από πριν.
Ο νόμος άλλαξε. Τώρα πια, όπως έμαθα, έχετε το δικό σας τέλειο παιδί. Με υλικό από τα σπλάχνα σας και μεγαλωμένο στα σπλάχνα σας. Η σύλληψη δεν νομίζω βέβαια να έγινε με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο. Απ’ όσα γνωρίζω, η γονιμοποίηση in vitro παραμένει υποχρεωτική προκειμένου το γενετικό υλικό να ελεγχθεί πρώτα για κάθε είδους χρωμοσωμικές ανωμαλίες, κληρονομικές ασθένειες και επικίνδυνες προδιαθέσεις. Κάπου πήρε το μάτι μου προχθές μια δήλωση ενός ειδικού: «Η διαδικασία της σύλληψης, είναι τόσο σημαντική που δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουμε να είναι το τυχαίο αποτέλεσμα από ένα πάρτυ ορμονών». Να υποθέσω μάλλον ότι συμφωνείτε και εσείς μ’ αυτό.
Δεν υπάρχει νόημα να πω κάτι παραπάνω. Τα πράγματα έχουν έτσι μεταξύ μας και δεν αλλάζουν πια. Το ξέρετε και το ξέρω. Σας παρακαλώ όμως - διαβάστε τούτη την επιστολή προσεκτικά. Για πρώτη και τελευταία φορά ζητώ τη βοήθειά σας. Μπορείτε να βρείτε κάτι σχετικό με την προέλευση της 10.155/2211; Αυτοί που την παρήγγειλαν την έστειλαν άμεσα εδώ, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να της δώσουν ένα όνομα. Είναι άρρωστη και χρειάζεται επειγόντως τα βλαστοκύτταρά* της. Εσείς τουλάχιστον είχατε την ανθρωπιά να αφήσετε τα δικά μου, καθώς και την ηλεκτρονική σας διεύθυνσή σας στο κέντρο, σε περίπτωση που τα χρειαστώ. Εκείνοι όχι.



* μέσα στο γυαλί – δοκιμαστικό σωλήνα

* κύτταρα, τα οποία απομονώνονται από το αίμα του ομφάλιου λώρου που παραμένει στον πλακούντα μετά τη γέννα. Από επιστημονικής άποψης θεωρείται δυνατή –υπό προϋποθέσεις- η χρησιμοποίησή τους για τη δημιουργία υγιών ιστών για αντικατάσταση ή θεραπεία ασθενούντων, γεγονός που έχει οδηγήσει στη δημιουργία τραπεζών ομφαλοπλακουντικών βλαστοκυττάρων με την ελπίδα ότι αυτά μπορούν να αξιοποιηθούν αν στην πορεία της ζωής του το παιδί αρρωστήσει.