ΕικονογραφημένεςΙστορίες.blogspot.com
Πληκτρολόγησα τη διεύθυνση αλλά η σελίδα δεν άνοιξε αμέσως. Τώρα που το ξανασκέφτομαι ήταν μάλλον σημαδιακό. Μετά από πολλές προσπάθειες, μπήκα στο ιστολόγιο διάβασα την τελευταία καταχώρηση και ήταν λες και έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. «Δε μπορεί, δε γίνεται, δε….» , ούτε που θυμάμαι τι ψέλλισα. Άλλωστε έχουν πια περάσει τόσα χρόνια από τότε. Με τα πρόσωπα της ιστορίας – με άλλους αθέλητα και με άλλους ηθελημένα- έχω πλέον χαθεί. Μια φωτογραφία μόνο καταχωνιασμένη σε ένα συρτάρι του γραφείου μου, παραμένει αδιάψευστος μάρτυρας για όσα συνέβησαν τότε.
Ήμουν νέος. Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερο άλλοθι απ’ αυτό. Είχα όρεξη για ζωή, περιέργεια, πολλούς φίλους, πολλά ενδιαφέροντα, δύο δουλειές- το πρωί σε έναν εκδοτικό οίκο και το απόγευμα βοηθός σύνταξης σε εφημερίδα- και δύο σχέσεις. Δεν το επεδίωξα. Απλώς συνέβη. Γνώρισα τη Φαίδρα στην πρώτη της ατομική έκθεση φωτογραφίας με θέμα «Ζευγάρια». Μαύρα μακριά μαλλιά και πράσινα μάτια. Δεν χρειάστηκε να κοιτάξω παρακάτω. Μου αρκούσαν αυτά που είδα στο βλέμμα της και στον τοίχο. Ζευγάρια φωτογραφημένα παντού. Στο δρόμο, στο μετρό, στην εξοχή, στην παραλία, στο κρεβάτι. Στα ίδια μέρη φωτογραφηθήκαμε αργότερα και μαζί. Η έκθεση πήγε πολύ καλά και έγινε αφορμή για πολλές προτάσεις συνεργασίας με περιοδικά του εξωτερικού. Η Φαίδρα άρχισε να δουλεύει πολύ και να ταξιδεύει συχνά. Η μοναξιά όμως δεν ταιριάζει σε ένα ανήσυχο πνεύμα σαν εμένα. Έτσι και εγώ ξεκίνησα τις δικές μου περιπλανήσεις στο διαδίκτυο.
ΦανταστικέςΙστορίες.Blogspot.com – ένα ιστολόγιο το οποίο επισκεπτόμουν συχνά. Η Στέλλα, μεταφράστρια και εξωτερική συνεργάτις του εκδοτικού οίκου καταχωρούσε σ’ αυτό τις δικές της φανταστικές ιστορίες. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω σ’ ιδιαίτερη εκτίμηση τη γυναικεία γραφή αλλά τούτη εδώ η μικρή με εξέπληξε ευχάριστα. Τις έστειλα σχόλια για τις ιστορίες της, μετά εκείνη θέλησε να μιλήσουμε από κοντά και να γνωριστούμε καλύτερα. Κάποια στιγμή της πρότεινα να συνεργαστούμε. Εγώ θα καταχωρούσα στο ιστολόγιό της μια φωτογραφία - το «μου» δεν το ανέφερα λεκτικά μεν, το υπονόησα όμως σαφώς- και αυτή θα έγραφε μια σχετική μικρή ιστορία. Έτσι οι ΦανταστικέςΙστορίες έγιναν ΕικονογραφημένεςΙστορίες. Οι φωτογραφίες τις Φαίδρας και οι ιστορίες της Στέλλας έδεσαν μεταξύ τους σε απόλυτη χημεία δημιουργώντας ένα εκρηκτικό πολλές φορές μείγμα. Η όλη διαδικασία άρχισε να μοιάζει με υποκατάστατο της ερωτικής πράξης. Ίδια αγωνία, ίδια ηδονή, ίδια κορύφωση.
Περίμενα με ανυπομονησία την καινούργια ιστορία της Στέλλας. Η τελευταία φωτογραφία που της είχα στείλει, μια φωτογραφία με ασυνήθιστο μάλλον θέμα- καρπό της συνεργασίας της Φαίδρας με έναν γνωστό έλληνα ποιητή με δηλωμένη την ερωτική του προτίμηση στα άτομα του ίδιου φύλου- θα πρέπει να την εξέπληξε αρκετά. Το πόσο, το έμαθα όταν διάβασα την ιστορία της.
«Από τα χαράματα σηκώθηκε και πήρε πάλι τους δρόμους. Για το χατίρι του. Αυτό το βιολί έπρεπε να σταματήσει. Δεν της έκανε καλό η επαφή μαζί του. Αυτή ζητούσε κάτι παραπάνω από αυτόν και εκείνος το μόνο που της έδινε ήταν οι φωτογραφίες του. Και σαν αντάλλαγμα ζητούσε μια δική της φανταστική ιστορία. Το αντάλλαγμα όμως δεν ήταν δίκαιο γιατί αυτή σε εκείνες τις ιστορίες κατέθετε την ψυχή της και αυτό είχε αρχίσει πλέον να την εξουθενώνει. Όταν είδε τη φωτογραφία από μια γυάλινη τζαμαρία με την επιγραφή ΧΑΜΑΜ ΟΜΑΔΙΚΑ-ΑΤΟΜΙΚΑ ΛΟΥΤΡΑ, ένιωσε μεγάλη έκπληξη. Βρήκε κάποιες διευθύνσεις στο διαδίκτυο και μετά ξεκίνησε για μια επιτόπια αυτοψία. Ο δρόμος στενός και οι μυρωδιές έντονες. Παραδοσιακά προϊόντα απ’ την Αίγυπτο, την Κρήτη και την Πολωνία πωλούνταν στα γύρω μαγαζιά, σύμφωνα με όσα μαρτυρούσαν οι επιγραφές τους. Τα μαγαζιά μικρά και στενάχωρα και οι ανάσες των πωλητών, με τα πολύχρωμα ή μονόχρωμα ανάλογα με το τοπικό έθιμο ρούχα, να μυρίζουν σκόρδο, ρακί ή μπύρα. Και λίγο πιο δίπλα η είσοδος του χαμάμ. Κρυμμένη μέσα σε μια στοά. Ζαλισμένη από τις μυρωδιές παραλίγο να την προσπερνούσε. Η είσοδος αδιάφορη. Μια απλή γυάλινη τζαμαρία και πάνω κολλημένες τέσσερις λέξεις με μεγάλα κεφαλαία ευανάγνωστα γράμματα: από πάνω η λέξη ΧΑΜΑΜ και από κάτω οι λέξεις ΑΤΟΜΙΚΑ-ΟΜΑΔΙΚΑ ΛΟΥΤΡΑ. Μέσα από την είσοδο φαινόταν ένας αφρόντιστος διάδρομος και στο τέλος του διαδρόμου μια σκάλα που οδηγούσε κάτω- σε κάποιο υπόγειο προφανώς. Η αλήθεια είναι πως περίμενε κάτι πιο εντυπωσιακό. Το χαμάμ της Λευκωσίας που είχε επισκεφτεί πέρυσι ήταν κόσμημα αρχιτεκτονικής για την περιοχή. Μνημείο παλιότερων χρόνων που δεν λειτουργούσε πια. «Τι ιστορία να γράψει κανείς για τούτο ‘δώ το σύγχρονο χαμάμ», αναρωτήθηκε. Η σκέψη της δεν πρόλαβε να πάρει απάντηση. Έκπληκτη, τον είδε μέσα από την τζαμαρία να πλησιάζει προς την έξοδο. Ευτυχώς πρόλαβε και χώθηκε μέσα στο διπλανό μαγαζί και έκανε πως χάζευε τις πλαστικές λεκάνες που ήταν κρεμασμένες ολόγυρα. Ο φωτογράφος «της» δεν ήταν μόνος του. Ήταν μαζί με έναν άλλον άνδρα μεγαλύτερης ηλικίας. Ψηλό, ξερακιανό, γκριζομάλλη, με ένα μακρύ παλτό και ένα φουλάρι ριγμένο στο λαιμό. Μόλις βγήκαν, εκείνος έσκυψε και ψιθύρισε κάτι στο αυτί του ηλικιωμένου άνδρα, στη συνέχεια έβγαλε από την τσέπη του κάτι που έμοιαζε με χαρτί και ο ηλικιωμένος άνδρας έγραψε επάνω στο χαρτί δυο λόγια στα γρήγορα και μετά απομακρύνθηκε βιαστικά αλλά χαριτωμένα».
Ξέρω πως την ιστορία αυτή η Στέλλα δεν την είχε φανταστεί. Μόνο που αυτό που είχε δει τότε η Στέλλα δεν ήταν ένα κομμάτι χαρτί αλλά η φωτογραφία της Φαίδρας που είχα καταχωρίσει στο μπλόγκ. Και πίσω από τη φωτογραφία αυτή –που αξίζει πολλά για μένα- ένας στίχος είναι γραμμένος: «..και συ κούμπωσες βιαστικά το πουκάμισο γύρω στο λαιμό σου σα να πήγες σε χαμάμ οδός Ζήνωνος, οδός Επίκουρου και αγαπήθηκες με πάθος…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου