Δεν έχω άλλη φορά δοκιμάσει να γράψω σε πρώτο ενικό πρόσωπο. Μου θυμίζει ημερολόγιο το στυλάκι αυτό και σιχαίνομαι τα ημερολόγια. Όταν ήμουν μικρή πολλές φίλες μου κρατούσαν ημερολόγιο. Μερικές κρατούσαν και όταν μεγάλωσαν. Μία από αυτές ήταν τόσο έξυπνη που έγραψε κάποτε πόσο ωραία είχε περάσει ένα βράδυ με τον φίλο της τον Γιώργο. Μόνο που τυχαία ένα άλλο βράδυ, λίγο πιο μετά από «εκείνο» το βράδυ, διάβασε το ημερολόγιο ο φίλος της ο Τάκης με τον οποίο είχε δεσμό τα τελευταία δύο χρόνια και ο τύπος την «έκανε» επιτόπου. Η φίλη μου από την στεναχώρια της – διότι για αυτήν ο Τάκης ήταν ο μεγάλος της έρωτας- δήλωσε το μοιραίο εκείνο βράδυ, ότι τον επόμενο άντρα που θα γνώριζε θα τον παντρευόταν για να κάνει οικογένεια και να ξεμπερδεύει, αφού ούτως ή άλλως ήταν σίγουρη ότι δεν επρόκειτο να ερωτευτεί ξανά.
Και πράγματι μετά από ένα χρόνο ακριβώς τρώγαμε κουφέτα. Ωραία κουφέτα – τα θυμάμαι ακόμα. Είχαμε πάει μαζί να παραγγείλουμε μπομπονιέρες, στέφανα κλπ, πράγματα που η μέλλουσα νύφη κάνει πάντα με την κουμπάρα της, στην συγκεκριμένη περίπτωση εμένα. Άλλη εξυπνότερη! Έβλεπα την καλύτερη μου φίλη να παίρνει μια τόσο σημαντική απόφαση για τη ζωή της, ενεργώντας καθαρά από αντίδραση, και δεν άνοιξα το στόμα μου να πω το παραμικρό! Δεν νομίζω βέβαια ότι αν είχα πει κάτι θα άλλαζαν τα πράγματα. Ο γάμος θα γινόταν και εγώ θα έχανα μια φίλη. Ούτε θα την ξανακέρδιζα μετά από δυο χρόνια, όταν επιτέλους κατάλαβε ότι παντρεύτηκε τον λάθος άντρα και για λάθος λόγο. Και όλα αυτά συνέβησαν μόνο και μόνο γιατί κρατούσε ημερολόγιο! Θα ήταν σήμερα παντρεμένη με τον μεγάλο της έρωτα, θα είχαν δύο παιδιά και αν κάπου-κάπου έκανε και καμιά απιστία ποιος θα το καταλάβαινε;
Στο γάμο και στον έρωτα όλα είναι τυχερά λέει η γιαγιά μου. Εγώ όμως δεν πιστεύω στην τύχη. Είμαι αρκετά ορθολογίστρια για να πιστεύω στα «τυχερά», στο «πεπρωμένο», στο «ριζικό», στο «κάρμα» ή όπως αλλιώς το λέει κάποιος. Μόνοι μας φτιάχνουμε τη ζωή μας. Έλα όμως που καμιά φορά βλέπουμε να συμβαίνουν πράγματα γύρω μας και αναρωτιόμαστε αν κάτι ή κάποιος – ο θεός ή μια ανώτερη δύναμη – επεμβαίνει άλλοτε για καλό, άλλοτε για κακό ή απλώς για να σπάσει πλάκα μαζί μας και να μας κάνει τα νεύρα κόσκινο; Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό. Ίσως να είναι και θέμα απλών συμπτώσεων. Το θέμα όμως αυτό αρχίζει και αποκτά φιλοσοφικό περιεχόμενο και η φιλοσοφία δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο.
Μέχρι που γνώρισα τον Άγγελο. Άγγελος όνομα και πράγμα. Ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Μάτια διαπεραστικά που ανάβουν μέσα σου φωτιές και σε στέλνουν στην κόλαση. Χείλη υγρά, ηδονικά που τη μια στιγμή σου σβήνουν τη φωτιά και σε ανακουφίζουν και την επόμενη την κάνουν πιο δυνατή και εσύ παρακαλάς μάταια για λύτρωση. Κορμί δυνατό, χέρια που σε κρατούν σφιχτά, μυαλό κοφτερό και γλώσσα που υπόσχεται αφήνοντας υπονοούμενα. Παιχνίδια του νου, του κορμιού όλα μπερδεύονται και μπερδεύεσαι και εσύ σε έναν ιστό που σιγά–σιγά υφαίνεται δίπλα σου χωρίς να το καταλάβεις.
Γνώρισα τον Άγγελο στο πανεπιστήμιο σε ένα μάθημα φιλοσοφίας. Εκείνος ήταν φοιτητής στο τέταρτο έτος της φιλοσοφικής, και η κολλητή μου στο δεύτερο, και η οποία –πολύ πριν το ατυχές περιστατικό με το ημερολόγιο- με είχε καλέσει να παρακολουθήσω μια διάλεξη ενός καθηγητή που εκείνη έβρισε ενδιαφέρουσα. Εγώ από την άλλη, βρήκα τον Άγγελο πιο ενδιαφέροντα. Καθόταν μπροστά μου και όλη την ώρα παρατηρούσα τους ώμους του- ήμουν σίγουρη ότι ήταν αθλητής του πόλο ή της κολύμβησης. Μετά άρχισε να μιλάει. Η χροιά της φωνής του, οι ερωτήσεις, οι παρατηρήσεις και τα σχόλια που έκανε, ο τρόπος που κινούσε τα χέρια του όταν μίλαγε, όλα είχαν αρχίσει να διεγείρουν τις αισθήσεις μου. Τον διέκοψα εντελώς ξαφνικά την ώρα που μιλούσε –κάνοντας μια άσχετη ερώτηση- μόνο και μόνο για να γυρίσει και να δω καλύτερα το πρόσωπό του. Γύρισε, με κοίταξε και το βλέμμα του πάγωσε το χρόνο και τη μνήμη μου. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο μετά, για τους επόμενους δύο μήνες. Θυμάμαι μόνο ένα πρωί μετά από δύο μήνες, όταν ξύπνησα και βρήκα ένα σημείωμα δίπλα στο μαξιλάρι μου. «Καλημέρα αγαπούλα. Ήσουν πολύ καλή. Θα τα ξαναπούμε. Φιλιά!».
Δεν τον ξαναείδα έκτοτε. Χρειάστηκαν δύο μήνες να τον ξεχάσω και τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια δεν είχα καμία επαφή μαζί του, ούτε είχα με κάποιο τρόπο μάθει νέα του. Μέχρι προχθές. Ήμουν το πρωί στο γραφείο, όταν άρχισε να κτυπάει το τηλέφωνο. Το σήκωσα και άκουσα έκπληκτη την σχεδόν τρεμάμενη φωνή της πρώην κουμπάρας μου και πρώην κολλητής μου –είχε και αυτή εξαφανιστεί από προσώπου γης τα τελευταία πέντε χρόνια.
«…Άστα καλή μου φίλη–δεν μπορείς να φανταστείς τι μου συνέβη. Πριν πέντε χρόνια συνάντησα τυχαία τον Άγγελο. Τον θυμάσαι σίγουρα τον Άγγελο – εκείνον τον φοιτητή της φιλοσοφίας που τα είχατε για δύο μήνες όταν ήμασταν φοιτήτριες. Όταν τελείωσε το Πανεπιστήμιο δούλεψε σε μία διαφημιστική εταιρία. Ήταν τόσο ικανός στη δουλειά του που μετά από δέκα χρόνια απέκτησε και όλες τις μετοχές της εταιρίας. Τότε αποφάσισε να κάνει μία δεξίωση για το προσωπικό της εταιρείας και απευθύνθηκε σε μένα για τη διοργάνωση. Όταν με είδε για πρώτη φορά τότε θυμήθηκε ποια ήμουν, με ρώτησε μάλιστα και για σένα. Για να μη στα πολυλογώ, μετά από ένα χρόνο παντρευτήκαμε και μετά από δύο χρόνια γεννήθηκε και η Φένια, η κόρη μας. Όταν η Φένια έκλεισε τα δύο, πριν από δύο εβδομάδες δηλαδή, μου τηλεφώνησε εκείνος. Ήταν στο Τολέδο παρέα με ένα εικοσάχρονο μοντέλο από την Ανδαλουσία που είχε γνωρίσει στη δουλειά του. Μου δήλωσε ότι θέλει να χωρίσουμε. Αυτά. Λυπάμαι που είχα εξαφανιστεί αλλά ήμουν τρελά ερωτευμένη – σχεδόν είχα χάσει τα λογικά μου- και ήμουν σίγουρη πως εσύ –τόσο ψύχραιμη που είσαι πάντα- θα προσπαθούσες να με συγκρατήσεις ώστε να μην κάνω για δεύτερη φορά ένα τόσο μεγάλο λάθος. Συγνώμη! Με στήριξες την πρώτη φορά – ξέρω ότι θα με στηρίξεις και τώρα. Φίλες;»
«Πάντα φίλες». Τι να της έλεγα; Ότι έκανε λάθος που έζησε ένα τρελό και θυελλώδη έρωτα με ημερομηνία λήξης ή μπράβο της που αφέθηκε να ζήσει ένα τέτοιο πάθος που άλλοι ούτε σε δυο ζωές δεν θα είχαν την τύχη να απολαύσουν; Τι πρέπει τελικά να μας οδηγεί; Η καρδιά ή η λογική; Ζούμε το τώρα όπως έρθει ή περιμένουμε ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο; Αρχίζω πάλι να μπαίνω στα χωράφια της φιλοσοφίας και δεν πρόκειται να καταλήξω κάπου. Τουλάχιστον δεν μου ζήτησε να γίνω για δεύτερη φορά κουμπάρα της! Αυτή τη φορά θα είχα αρνηθεί–νομίζω πως είναι φανερό γιατί. Θα ήθελα να ήμουν στη θέση της! Μήπως πρέπει τελικά και εγώ να αρχίσω να κρατάω ημερολόγιο;
Και πράγματι μετά από ένα χρόνο ακριβώς τρώγαμε κουφέτα. Ωραία κουφέτα – τα θυμάμαι ακόμα. Είχαμε πάει μαζί να παραγγείλουμε μπομπονιέρες, στέφανα κλπ, πράγματα που η μέλλουσα νύφη κάνει πάντα με την κουμπάρα της, στην συγκεκριμένη περίπτωση εμένα. Άλλη εξυπνότερη! Έβλεπα την καλύτερη μου φίλη να παίρνει μια τόσο σημαντική απόφαση για τη ζωή της, ενεργώντας καθαρά από αντίδραση, και δεν άνοιξα το στόμα μου να πω το παραμικρό! Δεν νομίζω βέβαια ότι αν είχα πει κάτι θα άλλαζαν τα πράγματα. Ο γάμος θα γινόταν και εγώ θα έχανα μια φίλη. Ούτε θα την ξανακέρδιζα μετά από δυο χρόνια, όταν επιτέλους κατάλαβε ότι παντρεύτηκε τον λάθος άντρα και για λάθος λόγο. Και όλα αυτά συνέβησαν μόνο και μόνο γιατί κρατούσε ημερολόγιο! Θα ήταν σήμερα παντρεμένη με τον μεγάλο της έρωτα, θα είχαν δύο παιδιά και αν κάπου-κάπου έκανε και καμιά απιστία ποιος θα το καταλάβαινε;
Στο γάμο και στον έρωτα όλα είναι τυχερά λέει η γιαγιά μου. Εγώ όμως δεν πιστεύω στην τύχη. Είμαι αρκετά ορθολογίστρια για να πιστεύω στα «τυχερά», στο «πεπρωμένο», στο «ριζικό», στο «κάρμα» ή όπως αλλιώς το λέει κάποιος. Μόνοι μας φτιάχνουμε τη ζωή μας. Έλα όμως που καμιά φορά βλέπουμε να συμβαίνουν πράγματα γύρω μας και αναρωτιόμαστε αν κάτι ή κάποιος – ο θεός ή μια ανώτερη δύναμη – επεμβαίνει άλλοτε για καλό, άλλοτε για κακό ή απλώς για να σπάσει πλάκα μαζί μας και να μας κάνει τα νεύρα κόσκινο; Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό. Ίσως να είναι και θέμα απλών συμπτώσεων. Το θέμα όμως αυτό αρχίζει και αποκτά φιλοσοφικό περιεχόμενο και η φιλοσοφία δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο.
Μέχρι που γνώρισα τον Άγγελο. Άγγελος όνομα και πράγμα. Ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Μάτια διαπεραστικά που ανάβουν μέσα σου φωτιές και σε στέλνουν στην κόλαση. Χείλη υγρά, ηδονικά που τη μια στιγμή σου σβήνουν τη φωτιά και σε ανακουφίζουν και την επόμενη την κάνουν πιο δυνατή και εσύ παρακαλάς μάταια για λύτρωση. Κορμί δυνατό, χέρια που σε κρατούν σφιχτά, μυαλό κοφτερό και γλώσσα που υπόσχεται αφήνοντας υπονοούμενα. Παιχνίδια του νου, του κορμιού όλα μπερδεύονται και μπερδεύεσαι και εσύ σε έναν ιστό που σιγά–σιγά υφαίνεται δίπλα σου χωρίς να το καταλάβεις.
Γνώρισα τον Άγγελο στο πανεπιστήμιο σε ένα μάθημα φιλοσοφίας. Εκείνος ήταν φοιτητής στο τέταρτο έτος της φιλοσοφικής, και η κολλητή μου στο δεύτερο, και η οποία –πολύ πριν το ατυχές περιστατικό με το ημερολόγιο- με είχε καλέσει να παρακολουθήσω μια διάλεξη ενός καθηγητή που εκείνη έβρισε ενδιαφέρουσα. Εγώ από την άλλη, βρήκα τον Άγγελο πιο ενδιαφέροντα. Καθόταν μπροστά μου και όλη την ώρα παρατηρούσα τους ώμους του- ήμουν σίγουρη ότι ήταν αθλητής του πόλο ή της κολύμβησης. Μετά άρχισε να μιλάει. Η χροιά της φωνής του, οι ερωτήσεις, οι παρατηρήσεις και τα σχόλια που έκανε, ο τρόπος που κινούσε τα χέρια του όταν μίλαγε, όλα είχαν αρχίσει να διεγείρουν τις αισθήσεις μου. Τον διέκοψα εντελώς ξαφνικά την ώρα που μιλούσε –κάνοντας μια άσχετη ερώτηση- μόνο και μόνο για να γυρίσει και να δω καλύτερα το πρόσωπό του. Γύρισε, με κοίταξε και το βλέμμα του πάγωσε το χρόνο και τη μνήμη μου. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο μετά, για τους επόμενους δύο μήνες. Θυμάμαι μόνο ένα πρωί μετά από δύο μήνες, όταν ξύπνησα και βρήκα ένα σημείωμα δίπλα στο μαξιλάρι μου. «Καλημέρα αγαπούλα. Ήσουν πολύ καλή. Θα τα ξαναπούμε. Φιλιά!».
Δεν τον ξαναείδα έκτοτε. Χρειάστηκαν δύο μήνες να τον ξεχάσω και τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια δεν είχα καμία επαφή μαζί του, ούτε είχα με κάποιο τρόπο μάθει νέα του. Μέχρι προχθές. Ήμουν το πρωί στο γραφείο, όταν άρχισε να κτυπάει το τηλέφωνο. Το σήκωσα και άκουσα έκπληκτη την σχεδόν τρεμάμενη φωνή της πρώην κουμπάρας μου και πρώην κολλητής μου –είχε και αυτή εξαφανιστεί από προσώπου γης τα τελευταία πέντε χρόνια.
«…Άστα καλή μου φίλη–δεν μπορείς να φανταστείς τι μου συνέβη. Πριν πέντε χρόνια συνάντησα τυχαία τον Άγγελο. Τον θυμάσαι σίγουρα τον Άγγελο – εκείνον τον φοιτητή της φιλοσοφίας που τα είχατε για δύο μήνες όταν ήμασταν φοιτήτριες. Όταν τελείωσε το Πανεπιστήμιο δούλεψε σε μία διαφημιστική εταιρία. Ήταν τόσο ικανός στη δουλειά του που μετά από δέκα χρόνια απέκτησε και όλες τις μετοχές της εταιρίας. Τότε αποφάσισε να κάνει μία δεξίωση για το προσωπικό της εταιρείας και απευθύνθηκε σε μένα για τη διοργάνωση. Όταν με είδε για πρώτη φορά τότε θυμήθηκε ποια ήμουν, με ρώτησε μάλιστα και για σένα. Για να μη στα πολυλογώ, μετά από ένα χρόνο παντρευτήκαμε και μετά από δύο χρόνια γεννήθηκε και η Φένια, η κόρη μας. Όταν η Φένια έκλεισε τα δύο, πριν από δύο εβδομάδες δηλαδή, μου τηλεφώνησε εκείνος. Ήταν στο Τολέδο παρέα με ένα εικοσάχρονο μοντέλο από την Ανδαλουσία που είχε γνωρίσει στη δουλειά του. Μου δήλωσε ότι θέλει να χωρίσουμε. Αυτά. Λυπάμαι που είχα εξαφανιστεί αλλά ήμουν τρελά ερωτευμένη – σχεδόν είχα χάσει τα λογικά μου- και ήμουν σίγουρη πως εσύ –τόσο ψύχραιμη που είσαι πάντα- θα προσπαθούσες να με συγκρατήσεις ώστε να μην κάνω για δεύτερη φορά ένα τόσο μεγάλο λάθος. Συγνώμη! Με στήριξες την πρώτη φορά – ξέρω ότι θα με στηρίξεις και τώρα. Φίλες;»
«Πάντα φίλες». Τι να της έλεγα; Ότι έκανε λάθος που έζησε ένα τρελό και θυελλώδη έρωτα με ημερομηνία λήξης ή μπράβο της που αφέθηκε να ζήσει ένα τέτοιο πάθος που άλλοι ούτε σε δυο ζωές δεν θα είχαν την τύχη να απολαύσουν; Τι πρέπει τελικά να μας οδηγεί; Η καρδιά ή η λογική; Ζούμε το τώρα όπως έρθει ή περιμένουμε ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο; Αρχίζω πάλι να μπαίνω στα χωράφια της φιλοσοφίας και δεν πρόκειται να καταλήξω κάπου. Τουλάχιστον δεν μου ζήτησε να γίνω για δεύτερη φορά κουμπάρα της! Αυτή τη φορά θα είχα αρνηθεί–νομίζω πως είναι φανερό γιατί. Θα ήθελα να ήμουν στη θέση της! Μήπως πρέπει τελικά και εγώ να αρχίσω να κρατάω ημερολόγιο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου