ِAnatolika tis edem ىشفخمهنش فهس ثيثة

Κατιόντες κατά παραγγελία

Σε σας

Ναι είναι αλήθεια - κάνατε τα πάντα για να αποκτήσετε ένα παιδί. Μόλις φθάσατε στην ηλικία που όριζε τότε ο νόμος, γύρω στα 30 με 35 δηλαδή, αφού, όπως έκρινε ο σοφός νομοθέτης πιο πριν θα ήσασταν ανώριμοι να ασχοληθείτε με την φροντίδα ενός παιδιού και μετά ίσως αρκετά κουρασμένοι να αναλάβετε τις σχετικές ευθύνες, ακολουθήσατε πιστά τη διαδικασία, όπως αυτή οριζόταν τότε στο Ν. 2342/2209 «Περί αναπαραγωγής και άλλες συναφείς διατάξεις». Μετά από σχετική έρευνα στο διαδίκτυο, επιλέξατε ένα από τα κέντρα αναπαραγωγής, επισκεφτήκατε την ιστοσελίδα του, συμπληρώσατε ηλεκτρονικά το σχετικό ερωτηματολόγιο αναφορικά με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του παιδιού και τις επιθυμητές δεξιότητες και κλίσεις του – πχ. στον αθλητισμό ή τα καλλιτεχνικά- και μετά ένα διπλό κλικ στο κουτάκι «ψάξε (εννοείται από την συμβεβλημένη με το κέντρο τράπεζα γενετικού υλικού) και ταίριαξε». Απλό, απλούστατο. Στη συνέχεια, ακόμα πιο απλά, το κέντρο με ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, σας ενημέρωσε για την ημέρα της in vitro* γονιμοποίησης, και την ακριβή ημερομηνία μεταφοράς του γονιμοποιημένου πια εμβρύου στη μητρική κοιλότητα μιας «παρένθετης» εν προκειμένω μάνας.
Γιατί εσύ, ναι εσύ -σε σένα απευθύνομαι, το κορίτσι με τις ροζ φούστες, που ήθελε να παραμείνει κορίτσι και να συνεχίσει να φοράει τις ίδιες ροζ φούστες χωρίς να αλλάξει νούμερο- δεν θέλησες να μεγαλώσω τουλάχιστον μέσ’ τη δική σου μήτρα. Αυτή την ελάχιστη δυνατότητα που σου άφηνε ο νόμος να συμμετέχεις στη διαδικασία της αναπαραγωγής δεν την αξιοποίησες όπως θα όφειλες. Όχι σε μένα, αφού δεν υπήρχα τότε ακόμα, αλλά στη δική σου ατομική αξιοπρέπεια και συνέπεια λόγων και έργων. Μου είχες κάποτε πει – αν θυμάμαι καλά γιατί ακόμα δεν πρέπει να είχα κλείσει τα πέντε- πως όταν ψηφίστηκε ο ισχύων τότε νόμος περί αναπαραγωγής είχες βγει και εσύ έξω μαζί με όλους τους άλλους - άνδρες και γυναίκες - να διαμαρτυρηθείς για την απώλεια του αυτονόητου δικαιώματος κάθε ανθρώπου να αποκτά δικούς του φυσικούς απογόνους.
Βγήκατε λοιπόν όλοι στους δρόμους! Ε και; Τι θ’ άλλαζε; Αφού η Κυβέρνηση αποφάσισε να παράγει ανθρώπους υγιείς, έξυπνους και πειθαρχημένους. Περικοπή κοινωνικών δαπανών ήταν η επίσημη δικαιολογία. Και έγινε αποδεκτή. Και οι αντιδράσεις σταμάτησαν. Και η υποχρεωτική επιλογή ξένου γενετικού υλικού – ωαρίων και σπερματοζωαρίων- από δότες που έφεραν συγκεκριμένα πνευματικά και σωματικά χαρακτηριστικά, θεωρήθηκε πρωτοποριακή ιδέα που έθετε τις βάσεις για ένα καλύτερο- για ποιους άραγε- μέλλον. Η μόνη συμμετοχή στην άλλοτε φυσική διαδικασία αναπαραγωγής παρέμενε μονάχα η δυνατότητα – και όχι υποχρέωση- κυοφορίας του γονιμοποιημένου εμβρύου από την γυναίκα που είχε εκφράσει την επιθυμία να αποκτήσει και να μεγαλώσει ένα παιδί.
Τα ξέρετε όμως όλα αυτά. Τι τα επαναλαμβάνω! Και τα προβλήματα που προέκυψαν μετά τα γνωρίζετε κι’ αυτά. Και εγώ άλλωστε τι είμαι; Μια ζωντανή απόδειξη της αδυναμίας να εφαρμοστεί ο νόμος εκείνος όπως τον οραματίστηκαν οι συντάκτες του. Που να βρεθούν τόσοι «τέλειοι» δότες και δότριες; Τα κέντρα έκαναν τα στραβά μάτια ως προς την ποιότητα του υλικού και άρχισαν να δημιουργούνται παιδιά «εκτός προδιαγραφών». Είναι σα να σας ακούω να λέτε: «δεν είναι πιο βλάκας ή πιο άσχημος από μας αλλά δεν είναι η δική μας βλακεία ούτε η δική μας ασχήμια». Δεν ξέρω τι απ’ αυτά τα δύο έφταιγε- η βλακεία ή η ασχήμια μου- γιατί δεν είχα κλείσει ακόμα τα έξι όταν με ξαποστείλατε σε ένα Κ.Φ.Α.Κ. ή αλλιώς Κέντρο Φύλαξης Ανεπιθύμητων Κατιόντων. Δεν ήσασταν οι μόνοι βέβαια. Υπήρξαν και άλλοι σαν εσάς. Και τα κέντρα αυτά πολλαπλασιάστηκαν τόσο γρήγορα, που οι κοινωνικές δαπάνες αυξήθηκαν στο τέλος αντί να μειωθούν και οι πολίτες άρχισαν να γίνονται λιγότερο έξυπνοι, υγιείς και πειθαρχημένοι από πριν.
Ο νόμος άλλαξε. Τώρα πια, όπως έμαθα, έχετε το δικό σας τέλειο παιδί. Με υλικό από τα σπλάχνα σας και μεγαλωμένο στα σπλάχνα σας. Η σύλληψη δεν νομίζω βέβαια να έγινε με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο. Απ’ όσα γνωρίζω, η γονιμοποίηση in vitro παραμένει υποχρεωτική προκειμένου το γενετικό υλικό να ελεγχθεί πρώτα για κάθε είδους χρωμοσωμικές ανωμαλίες, κληρονομικές ασθένειες και επικίνδυνες προδιαθέσεις. Κάπου πήρε το μάτι μου προχθές μια δήλωση ενός ειδικού: «Η διαδικασία της σύλληψης, είναι τόσο σημαντική που δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουμε να είναι το τυχαίο αποτέλεσμα από ένα πάρτυ ορμονών». Να υποθέσω μάλλον ότι συμφωνείτε και εσείς μ’ αυτό.
Δεν υπάρχει νόημα να πω κάτι παραπάνω. Τα πράγματα έχουν έτσι μεταξύ μας και δεν αλλάζουν πια. Το ξέρετε και το ξέρω. Σας παρακαλώ όμως - διαβάστε τούτη την επιστολή προσεκτικά. Για πρώτη και τελευταία φορά ζητώ τη βοήθειά σας. Μπορείτε να βρείτε κάτι σχετικό με την προέλευση της 10.155/2211; Αυτοί που την παρήγγειλαν την έστειλαν άμεσα εδώ, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να της δώσουν ένα όνομα. Είναι άρρωστη και χρειάζεται επειγόντως τα βλαστοκύτταρά* της. Εσείς τουλάχιστον είχατε την ανθρωπιά να αφήσετε τα δικά μου, καθώς και την ηλεκτρονική σας διεύθυνσή σας στο κέντρο, σε περίπτωση που τα χρειαστώ. Εκείνοι όχι.



* μέσα στο γυαλί – δοκιμαστικό σωλήνα

* κύτταρα, τα οποία απομονώνονται από το αίμα του ομφάλιου λώρου που παραμένει στον πλακούντα μετά τη γέννα. Από επιστημονικής άποψης θεωρείται δυνατή –υπό προϋποθέσεις- η χρησιμοποίησή τους για τη δημιουργία υγιών ιστών για αντικατάσταση ή θεραπεία ασθενούντων, γεγονός που έχει οδηγήσει στη δημιουργία τραπεζών ομφαλοπλακουντικών βλαστοκυττάρων με την ελπίδα ότι αυτά μπορούν να αξιοποιηθούν αν στην πορεία της ζωής του το παιδί αρρωστήσει.

Εικονογραφημένες Ιστορίες.blogspot.com

ΕικονογραφημένεςΙστορίες.blogspot.com

Πληκτρολόγησα τη διεύθυνση αλλά η σελίδα δεν άνοιξε αμέσως. Τώρα που το ξανασκέφτομαι ήταν μάλλον σημαδιακό. Μετά από πολλές προσπάθειες, μπήκα στο ιστολόγιο διάβασα την τελευταία καταχώρηση και ήταν λες και έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. «Δε μπορεί, δε γίνεται, δε….» , ούτε που θυμάμαι τι ψέλλισα. Άλλωστε έχουν πια περάσει τόσα χρόνια από τότε. Με τα πρόσωπα της ιστορίας – με άλλους αθέλητα και με άλλους ηθελημένα- έχω πλέον χαθεί. Μια φωτογραφία μόνο καταχωνιασμένη σε ένα συρτάρι του γραφείου μου, παραμένει αδιάψευστος μάρτυρας για όσα συνέβησαν τότε.
Ήμουν νέος. Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερο άλλοθι απ’ αυτό. Είχα όρεξη για ζωή, περιέργεια, πολλούς φίλους, πολλά ενδιαφέροντα, δύο δουλειές- το πρωί σε έναν εκδοτικό οίκο και το απόγευμα βοηθός σύνταξης σε εφημερίδα- και δύο σχέσεις. Δεν το επεδίωξα. Απλώς συνέβη. Γνώρισα τη Φαίδρα στην πρώτη της ατομική έκθεση φωτογραφίας με θέμα «Ζευγάρια». Μαύρα μακριά μαλλιά και πράσινα μάτια. Δεν χρειάστηκε να κοιτάξω παρακάτω. Μου αρκούσαν αυτά που είδα στο βλέμμα της και στον τοίχο. Ζευγάρια φωτογραφημένα παντού. Στο δρόμο, στο μετρό, στην εξοχή, στην παραλία, στο κρεβάτι. Στα ίδια μέρη φωτογραφηθήκαμε αργότερα και μαζί. Η έκθεση πήγε πολύ καλά και έγινε αφορμή για πολλές προτάσεις συνεργασίας με περιοδικά του εξωτερικού. Η Φαίδρα άρχισε να δουλεύει πολύ και να ταξιδεύει συχνά. Η μοναξιά όμως δεν ταιριάζει σε ένα ανήσυχο πνεύμα σαν εμένα. Έτσι και εγώ ξεκίνησα τις δικές μου περιπλανήσεις στο διαδίκτυο.
ΦανταστικέςΙστορίες.Blogspot.com – ένα ιστολόγιο το οποίο επισκεπτόμουν συχνά. Η Στέλλα, μεταφράστρια και εξωτερική συνεργάτις του εκδοτικού οίκου καταχωρούσε σ’ αυτό τις δικές της φανταστικές ιστορίες. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω σ’ ιδιαίτερη εκτίμηση τη γυναικεία γραφή αλλά τούτη εδώ η μικρή με εξέπληξε ευχάριστα. Τις έστειλα σχόλια για τις ιστορίες της, μετά εκείνη θέλησε να μιλήσουμε από κοντά και να γνωριστούμε καλύτερα. Κάποια στιγμή της πρότεινα να συνεργαστούμε. Εγώ θα καταχωρούσα στο ιστολόγιό της μια φωτογραφία - το «μου» δεν το ανέφερα λεκτικά μεν, το υπονόησα όμως σαφώς- και αυτή θα έγραφε μια σχετική μικρή ιστορία. Έτσι οι ΦανταστικέςΙστορίες έγιναν ΕικονογραφημένεςΙστορίες. Οι φωτογραφίες τις Φαίδρας και οι ιστορίες της Στέλλας έδεσαν μεταξύ τους σε απόλυτη χημεία δημιουργώντας ένα εκρηκτικό πολλές φορές μείγμα. Η όλη διαδικασία άρχισε να μοιάζει με υποκατάστατο της ερωτικής πράξης. Ίδια αγωνία, ίδια ηδονή, ίδια κορύφωση.
Περίμενα με ανυπομονησία την καινούργια ιστορία της Στέλλας. Η τελευταία φωτογραφία που της είχα στείλει, μια φωτογραφία με ασυνήθιστο μάλλον θέμα- καρπό της συνεργασίας της Φαίδρας με έναν γνωστό έλληνα ποιητή με δηλωμένη την ερωτική του προτίμηση στα άτομα του ίδιου φύλου- θα πρέπει να την εξέπληξε αρκετά. Το πόσο, το έμαθα όταν διάβασα την ιστορία της.
«Από τα χαράματα σηκώθηκε και πήρε πάλι τους δρόμους. Για το χατίρι του. Αυτό το βιολί έπρεπε να σταματήσει. Δεν της έκανε καλό η επαφή μαζί του. Αυτή ζητούσε κάτι παραπάνω από αυτόν και εκείνος το μόνο που της έδινε ήταν οι φωτογραφίες του. Και σαν αντάλλαγμα ζητούσε μια δική της φανταστική ιστορία. Το αντάλλαγμα όμως δεν ήταν δίκαιο γιατί αυτή σε εκείνες τις ιστορίες κατέθετε την ψυχή της και αυτό είχε αρχίσει πλέον να την εξουθενώνει. Όταν είδε τη φωτογραφία από μια γυάλινη τζαμαρία με την επιγραφή ΧΑΜΑΜ ΟΜΑΔΙΚΑ-ΑΤΟΜΙΚΑ ΛΟΥΤΡΑ, ένιωσε μεγάλη έκπληξη. Βρήκε κάποιες διευθύνσεις στο διαδίκτυο και μετά ξεκίνησε για μια επιτόπια αυτοψία. Ο δρόμος στενός και οι μυρωδιές έντονες. Παραδοσιακά προϊόντα απ’ την Αίγυπτο, την Κρήτη και την Πολωνία πωλούνταν στα γύρω μαγαζιά, σύμφωνα με όσα μαρτυρούσαν οι επιγραφές τους. Τα μαγαζιά μικρά και στενάχωρα και οι ανάσες των πωλητών, με τα πολύχρωμα ή μονόχρωμα ανάλογα με το τοπικό έθιμο ρούχα, να μυρίζουν σκόρδο, ρακί ή μπύρα. Και λίγο πιο δίπλα η είσοδος του χαμάμ. Κρυμμένη μέσα σε μια στοά. Ζαλισμένη από τις μυρωδιές παραλίγο να την προσπερνούσε. Η είσοδος αδιάφορη. Μια απλή γυάλινη τζαμαρία και πάνω κολλημένες τέσσερις λέξεις με μεγάλα κεφαλαία ευανάγνωστα γράμματα: από πάνω η λέξη ΧΑΜΑΜ και από κάτω οι λέξεις ΑΤΟΜΙΚΑ-ΟΜΑΔΙΚΑ ΛΟΥΤΡΑ. Μέσα από την είσοδο φαινόταν ένας αφρόντιστος διάδρομος και στο τέλος του διαδρόμου μια σκάλα που οδηγούσε κάτω- σε κάποιο υπόγειο προφανώς. Η αλήθεια είναι πως περίμενε κάτι πιο εντυπωσιακό. Το χαμάμ της Λευκωσίας που είχε επισκεφτεί πέρυσι ήταν κόσμημα αρχιτεκτονικής για την περιοχή. Μνημείο παλιότερων χρόνων που δεν λειτουργούσε πια. «Τι ιστορία να γράψει κανείς για τούτο ‘δώ το σύγχρονο χαμάμ», αναρωτήθηκε. Η σκέψη της δεν πρόλαβε να πάρει απάντηση. Έκπληκτη, τον είδε μέσα από την τζαμαρία να πλησιάζει προς την έξοδο. Ευτυχώς πρόλαβε και χώθηκε μέσα στο διπλανό μαγαζί και έκανε πως χάζευε τις πλαστικές λεκάνες που ήταν κρεμασμένες ολόγυρα. Ο φωτογράφος «της» δεν ήταν μόνος του. Ήταν μαζί με έναν άλλον άνδρα μεγαλύτερης ηλικίας. Ψηλό, ξερακιανό, γκριζομάλλη, με ένα μακρύ παλτό και ένα φουλάρι ριγμένο στο λαιμό. Μόλις βγήκαν, εκείνος έσκυψε και ψιθύρισε κάτι στο αυτί του ηλικιωμένου άνδρα, στη συνέχεια έβγαλε από την τσέπη του κάτι που έμοιαζε με χαρτί και ο ηλικιωμένος άνδρας έγραψε επάνω στο χαρτί δυο λόγια στα γρήγορα και μετά απομακρύνθηκε βιαστικά αλλά χαριτωμένα».
Ξέρω πως την ιστορία αυτή η Στέλλα δεν την είχε φανταστεί. Μόνο που αυτό που είχε δει τότε η Στέλλα δεν ήταν ένα κομμάτι χαρτί αλλά η φωτογραφία της Φαίδρας που είχα καταχωρίσει στο μπλόγκ. Και πίσω από τη φωτογραφία αυτή –που αξίζει πολλά για μένα- ένας στίχος είναι γραμμένος: «..και συ κούμπωσες βιαστικά το πουκάμισο γύρω στο λαιμό σου σα να πήγες σε χαμάμ οδός Ζήνωνος, οδός Επίκουρου και αγαπήθηκες με πάθος…».